8) اینان جایگاهشان به سزاى کارهایى که مى کرده اند آتش دوزخ است.

9) امّا کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده اند، پروردگارشان آنان را در اثر ایمانشان به قرب خود رهنمون مى شود. در بوستان هاى پر نعمت بهشت از زیر قصرهایشان نهرها روان است.

10) هنگام ورود به بهشت، زبان به تسبیح خدا مى گشایند و نخستین ندایشان در آن جا این است که: خداوندا، تو از هر عیب و نقصى پیراسته اى، و درودشان در آن جا سلام است. و آخرین دعایشان این است که ستایش، همه از آنِ خدا، پروردگار جهان هاست.

11) اگر خدا در رساندن عذاب به مردم کفرپیشه، آن گونه که خواهان شتاب ما در خیر و خوبى هستند، شتاب مى کرد، مهلتشان فرامى رسید و حکم عذاب در حقشان صادر مى شد، ولى به آنان در این دنیا مهلت مى دهد، از این رو کسانى را که رستاخیز را دروغ انگاشته اند و در نتیجه به دیدار ما امیدى ندارند رها مى کنیم که در طغیانگرىِ خود پیوسته سرگردان بمانند.

12) و چون به انسان رنجى رسد، براى برطرف کردن آن، ما را در هر حال ـ به پهلو افتاده یا نشسته یا ایستاده ـ مى خواند، و چون رنجش را برطرف کنیم چنان مى گذرد و ما را از یاد مى برد که گویى براى رنجى که به او رسیده بود ما را نخوانده است. این گونه براى کسانى که در بهرهورى از لذّت هاى دنیا زیاده روى مى کنند، اعمالشان آراسته شده است.

13) به یقین ما امّت هایى را که پیش از شما بودند، هنگامى به هلاکت رساندیم که با دروغ انگاشتن رستاخیز ستم پیشه نمودند، در حالى که پیامبرانشان با دلایل روشن و روشنگر به سویشان آمدند ولى آنان درخور آن نبودند که ایمان بیاورند. این گونه، مردم گنهکار را جزا مى دهیم.

14) سپس شما را بعد از آنان در زمین جانشین قرار دادیم تا بنگریم که چگونه عمل مى کنید.