7) عدم اعتقاد مردم به تحقق وعده هاى الهى از آن روست که آنان ظاهرى از حیات دنیا را مى شناسند و از حیات اخروى که وراى آن است، بى خبرند.

8) آیا این بى خبران، از سرگرمى به امور دنیا به خود باز نیامده اند تا با فراغت و حضور ذهن بیندیشند که خداوند آسمان ها و زمین و آنچه را که میان آنهاست جز به حق نیافریده و آنها را بى هدف قرار نداده است و اینها را جز تا سرآمدى معین باقى نمى گذارد و سپس از میانشان مى برد ؟ آیا نیندیشیده اند که اگر آخرتى در کار نباشد این جهان که فرجامش نابودى است بیهوده و بى هدف خواهد بود ؟ شگفت است که بسیارى از مردم لقاى پروردگارشان و بازگشت به سوى او را انکار مى کنند.

9) آیا اینان، در زمین سیر و سفر نکرده اند که به دیده عبرت بنگرند که فرجام امت هاى کفرپیشه اى که پیش از آنان مى زیستند چگونه شد ؟ آن امت ها بسى نیرومندتر از اینان بودند و زمین را براى آبادانى و زراعت کَند و کاو مى کردند و بیشتر از آنچه این مردم آن را آباد کردند به عمران آن دست یافتند. پیامبرانشان با دلایلى روشن و روشنگر به سراغشان آمدند; پس خداوند با این کیفرها به آنان هیچ ستمى نکرد و نشاید که او ستم روا دارد. آنان خود با تکذیب پیامبران و ارتکاب گناهان ] سزاوار عذاب شدند و [ به خویشتن ستم کردند.

10) آرى، فرجام کسانى که بد کردند چیزى جز بدى و عذاب ناگوار نبود، چرا که آیات خدا را تکذیب کردند و آنها را به استهزا مى گرفتند.

11) خداوند، آفریدگان را نخست پدید مى آورد، سپس با پایان یافتن اجلشان آفرینش آنها را تجدید مى کند و آن گاه به او بازگردانده مى شوید.

12) و آن روز که قیامت برپا مى شود و مردم براى حساب و جزا به سوى خدا باز مى گردند، گناهکاران از رحمت او نومید مى شوند.

13) و از معبودانشان که آنها را شریکان خدا مى پنداشتند شفاعت کننده اى ندارند و در آن روز پرستش خدایان خود را پنهان مى دارند.

14) و آن روز که قیامت برپا مى شود، در آن هنگام مؤمنانِ نیکوکار از مجرمان جدا مى شوند.

15) اما کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده اند، در بوستانى که در نهایت زیبایى و دلنشینى است جاى مى گیرند، در حالى که مسرورند و شادى از چهره هاى آنان نمایان است.