12) پس آن گاه که عذاب ما را احساس کردند، ناگهان از دیارشان گریختند.

13) از روى سرزنش به آنان گفته شد: فرار نکنید، و به سوى نعمت ها و لذت هایى که در آنها غوطهور بودید و به سوى خانه هایتان بازگردید، باشد که تهیدستان از شما چیزى درخواست کنند و شما در برابر آنان تکبّر کنید و بر خود ببالید.

14) آنان از گذشته خود پشیمان شدند و گفتند: اى واى بر ما، که ما واقعاً ستمکار بودیم.

15) این سخن همچنان بر زبانشان جارى بود تا این که آنان را چون کشتزارى درو شده گرداندیم و خاموششان کردیم.

16) ما آسمان و زمین و آنچه را که میان آن دو است نیافریده ایم که بازى کنندگان باشیم، پس مردم گمان نکنند که به سوى ما باز نمى گردند و پاداش و کیفرى در کار نیست.

17) اگر مى خواستیم سرگرمى و بازیچه اى براى خود انتخاب کنیم، آن را از میان آفریدگان انتخاب نمى کردیم تا نیازمند آنها باشیم; اگر سرگرمى و بازیچه اى اراده مى کردیم آن را از ذات خویش برمى گرفتیم و ما از آن پیراسته ایم.

18) ما نه تنها هستى را به بازى نیافریده ایم، بلکه سنّت ما بر این است که حق را بر باطل مى افکنیم آن گاه حق باطل را مى شکند و ناگهان باطل نابود مى شود. واى بر شما از این وصفى که درباره جهان دارید که نه رستاخیزى براى آن قائلید و نه پیام و پیامبرى را از جانب خدا باور دارید.

19) هیچ کس را توانِ گریز از حسابرسى اعمالش نیست، زیرا هر که در آسمان ها و زمین است از آنِ اوست، و کسانى که مقرّب درگاه اویند تکبّر نمىورزند و از پرستش او سر باز نمى زنند و خسته نمى شوند.

20) آنان شب و روز تسبیح خدا مى گویند و سستى نمى کنند.

21) آیا کسانى که پیام هاى الهى را نمى پذیرند، خدایانى از زمین برگزیده اند که آنها رستاخیز را برپا مى دارند و اعمال مردم را حسابرسى مى کنند ؟

22) اگر در آسمان ها و زمین جز خداى یکتا خدایانى وجود مى داشت، قطعاً آسمان ها و زمین در اثر تدبیرهاى متضاد تباه مى شد; پس تداوم هستى نشانه تدبیر واحد و یکتایىِ مدبّر آن است. منزّه است خدا، فرمانرواى جهان هستى، از آنچه او را به ناروا وصف مى کنند که براى او شریک مى پندارند.

23) او چون مالک همه چیز است، از آنچه مى کند باز خواست نمى شود، ولى آنان ( مشرکان و معبودانشان ) بازخواست خواهند شد.

24) آیا جز خداى یکتا خدایانى براى خود گرفته اند ؟ بگو: برهانتان را بیاورید. این قرآن براى همراهان من مایه یادآورى است و کتاب هاى آسمانى گذشته نیز براى امّت هاى پیشین مایه یادآورى بوده است; همه آنها از یکتایى خدا یاد کرده و تنها او را شایسته پرستش دانسته اند، بلکه بیشتر کافران حق را نمى شناسند و به همین سبب از آن رویگردانند.