145) و براى موسى در آن لوح ها ( لوح هاى تورات ) پندهایى که گزینش کرده بودیم نوشتیم و نیز شرح و تفصیل آنچه را که قومش در ایمان و عمل بدان نیاز داشتند در آن نگاشتیم، پس اى موسى آنها را به جدّ و جهد بگیر و به قومت فرمان ده که در میان آنها بهترینش را بگیرند، و اگر چنین نکنند از راه درست بیرون شده اند، و دیرى نمى گذرد که سراى کسانى را که از راه درست بیرون شده اند به شما مى نمایانم.

146) به زودى کسانى را که در زمین به ناحق گردنفرازى مى کنند ( خود را از مردم برتر مى شمرند )، از توجّه و گرایش به آیات خود باز مى دارم، و نیز کسانى را که اگر هر نشانه اى از حق ببینند به آن ایمان نمى آورند و اگر راه درست را بنگرند آن را راه خود برنمى گزینند و اگر راه نادرست را ببینند آن راه را پیش مى گیرند. این بدان سبب است که آنان پیش تر آیات ما را دروغ مى انگاشتند و از آنها غفلت مىورزیدند.

147) و کسانى که آیات ما و دیدار سراى آخرت را دروغ پنداشتند اعمال نیکشان تباه شده و پاداشى نخواهند داشت. آیا جز به کارهاى نیکى که کرده اند پاداش داده مى شوند ؟ ولى براى آنان کار نیکى نمانده است.

148) و قوم موسى پس از رفتن موسى به میعاد پروردگار، از زیورآلات خود تندیس بى جان گوساله اى که بانگ گوساله داشت ساختند و به عبادت آن پرداختند. آیا ندیدند که آن تندیس با آنان سخن نمى گوید و به راهى هدایتشان نمى کند ؟ آرى آن را به خدایى گرفتند در حالى که ستمکار بودند و هیچ گونه عذر و توجیهى براى آن نداشتند.

149) و چون نادرستى کارشان ـ پس از بازگشت موسى ـ به دستشان افتاد و پشیمانى در آنان آشکار گردید و دیدند که واقعاً گمراه شده اند، گفتند: اگر پروردگارمان بر ما رحمت نیاورد و ما را نبخشاید قطعاً از زیانکاران خواهیم بود.