150) آنان سرپرست و یاور شما نیستند، بلکه خدا سرپرست شماست و او بهترین یاور است.

151) به زودى در دل کافران ـ بدان سبب که چیزهایى را شریک خدا قرار دادند که خدا هیچ برهانى بر شریک بودن آنها فرو نفرستاده است ـ هراس مى افکنیم، و جایگاهشان آتش است و بد جایى است جایگاه ستمکاران.

152) همانا خدا راستى و درستى وعده خود را در مورد پیروزى شما به ثبوت رسانید، آن گاه که در ساعات نخستین نبرد، به اذن او کافران را مى کشتید و ریشه کن مى کردید و همچنان پیش مى رفتید، تا وقتى که در پاسدارى از گذرگاه اُحد سستى کردید و در آن کار کشمکش نمودید و سرانجام دستور پیامبر را نافرمانى کردید و گذرگاه را رها ساختید، و این بعد از آن بود که خداوند آنچه را دوست مى داشتید ( غنیمت هاى جنگى ) به شما نشان داده بود ـ آرى، از میان شما کسانى اند که دنیا را مى خواهند و از میان شما کسانى اند که سراى آخرت را مى طلبند ـ سپس شما را از تعقیب دشمن بازداشت تا شما را بیازماید، و سرانجام از گناه شما درگذشت، چرا که خدا داراى تفضّل است و بر مؤمنان تفضّل مى کند.

153) یاد کنید هنگامى را که از صحنه پیکار دور مى شدید و به هیچ کس توجه نمى کردید و آنچنان دور شدید که پیامبر پشت سرِ آخرین نفراتِ شما، شما را به بازگشت فرا مى خواند ولى اعتنایى نمى کردید. پس از آن خداوند غمِ از دست دادن یارى خدا را به جاى غمِ از دست دادن غنایم و تحمّل گزندها، به شما عطا کرد تا بر آنچه از دست شما رفته و گزندهایى که به شما رسیده بود اندوه مخورید، و خدا به آنچه مى کنید آگاه است.