13) و یاد کن هنگامى را که لقمان به پسرش ـ در حالى که او را پند مى داد ـ گفت: اى پسرکِ من، براى خدا شریکى قرار مده، چرا که شرک ستمى بزرگ است.

14) ما به انسان در مورد پدر و مادرش سفارش کردیم; مادرش به هنگام باردارى، بسیار رنج و محنت کشید و پیوسته بر ضعف و سستى او افزوده مى شد. سرانجام او را بزاد و در طول دو سال شیر داد; سپس او را از شیر باز گرفت. سفارش ما به انسان این بود که به وى فرمان دادیم که پدر و مادرت را سپاسگزار باش، همان گونه که فرمانش دادیم که مرا شکرگزار باش; مبادا فرمان نبرى و سپاسگزارى نکنى، که بازگشت همگان به سوى من است.

15) و اگر پدر و مادرت تلاش کردند که چیزى را که بدان علم ندارى ـ از آن روى که وجود ندارد ـ شریک من سازى، از آنان پیروى مکن. البته در کارهاى دنیا با آنان به نیکى معاشرت کن و در حقشان ستم و خشونت روا مدار; اما در مورد دین خدا، اگر آنان توبه کرده و به سوى من بازگشته اند، راهشان را در پیش گیر و از آنان پیروى کن، و گرنه از آنان اطاعت مکن، بلکه راه کسى را پى گیر که به سوى من باز آمده است. سپس روز قیامت به سوى من باز خواهید گشت، آن گاه شما را به حقیقتِ آنچه کرده اید آگاه خواهم ساخت و براساس آن به شما پاداش یا کیفر مى دهم.

16) لقمان پس از توجه دادن فرزندش به توحید، به یادآورى معاد پرداخت و گفت: اى پسرک من، اگر کار شایسته یا ناشایسته تو هموزن یک دانه خردل باشد و آن هم در دل صخره اى یا در آسمان ها و یا در دل زمین نهان باشد، خدا آن را براى حسابرسى حاضر خواهد کرد، چرا که خداوند علمش در ژرفاى هر چیزى نفوذ دارد و به کنه موجودات آگاه است.

17) اى پسرک من، نماز را بر پا دار و به کار شایسته ـ که دین و خرد آن را به نیکى مى شناسند ـ فرمان ده و از کار ناشایست نهى کن و بر مصیبت و رنجى که به تو رسیده است شکیبا باش ] و بدان [ که صبر و شکیبایى برخاسته از اراده جدّى و تصمیم قاطع در کارهاست.

18) و به تکبّر، از مردم رخ برمتاب و در زمین همچون سرمستان سبک مغز گام برمدار، چرا که خداوند هیچ خیالباف متکبر و فخرفروشى را دوست نمى دارد.

19) و در راه رفتن خود میانه رو باش، و صدایت را کوتاه کن، چرا که صداى خران که بلندآوازند زشت ترین بانگ هاست.