16) ولى آنان روى گرداندند و سپاس خدا را به جا نیاوردند; پس به سزاى کردارشان سیلاب آن سدّ را که در دیارشان بود بر آنان روانه کردیم. سیل، دیار قوم سبا را درنوردید و هر دو بوستانشان را نابود کرد، و ما باغ هاى پرنعمتشان را به دو باغى که داراى میوه اى تلخ و درخت شوره گز و اندکى درخت کُنار بود، تبدیل کردیم.

17) این سزا را بدان سبب بر قوم سبا روا داشتیم که کفر ورزیدند و شکر نعمت نکردند، و آیا جز کسى را که بسیار ناسپاس است کیفر مى دهیم ؟

18) از نعمت هایى که به قوم سبا ارزانى داشته بودیم این بود که میان آنان و شهرهایى که در آنها برکت نهاده بودیم، آبادى هایى نزدیک به هم قرار داده بودیم; آبادى هایى آشکار که هر کدام از آنها از آبادى مجاورش قابل رؤیت بود، و نیز فاصله آنها را به یک اندازه مقرر کرده بودیم، و به آنان گفتیم: در این آبادى ها سیر و سفر کنید; خواه روزها حرکت کنید و خواه شب ها، هماره در امن و امانید و خطرى در پیش ندارید.

19) ولى قوم سبا آن نعمت ها را ناسپاسى کردند و گفتند: پروردگارا، میان سفرهاى ما فاصله هاى دور و دراز قرار ده، که این همه شهر و دیار در طول سفر ملال آور است. آنان با ارتکاب گناهان بر خویشتن ستم کردند; ما هم آنان را از میان بردیم، به گونه اى که هیچ اثرى از ایشان باقى نگذاشتیم، جز این که آنها را به صورت قصه هایى بر سر زبان ها نهادیم. آرى آنان را سخت پراکنده ساختیم به گونه اى که هیچ گروهى با نام و نشان قوم سبا یافت نمى شد. به راستى که در سرگذشت آنان براى هر کسى که بسیار شکیبا و سپاسگزار باشد، نشانه هایى است بر لزوم پرستش خدا و تحقق روز جزا و پاداش.

20) به یقین ابلیس گمان خود را درباره آدمیان ( گمراه ساختن آنان ) به ثبوت رسانید، از این رو همگان جز گروهى که سراى آخرت را باور داشتند، از او پیروى کردند.

21) و ابلیس بر آدمیان هیچ گونه تسلطى ندارد که به اجبار آنان را به بیراهه برد، مگر سلطه اى که آدمیان خود بخواهند، و این مقدار سلطه را از آن رو به ابلیس دادیم تا کسى را که به آخرت ایمان دارد از کسى که در آن شک دارد مشخص کنیم. و پروردگارت بر هر چیزى نگهبان است و هیچ چیز از علم او محو نمى شود.

22) اى پیامبر، به مشرکان بگو: کسانى را که به جاى خدا معبود خود پنداشته اید بخوانید و نیازهایتان را از آنها بخواهید; آنها هموزن ذرّه اى نه در آسمان ها و نه در زمین مالک نیستند و در ملکیت آسمان ها و زمین هیچ شرکتى با خدا ندارند و هیچ یک از آنها در تدبیر امور هستى یاور و پشتیبان خدا نیست، پس چگونه مى توانند نیازى را برآورده سازند تا سزاوار پرستش باشند ؟