16) اینان کسانى اند که بهترین کارهایى را که کرده اند ( واجبات و مستحباتى که انجام داده اند ) از آنان مى پذیریم و در جمع دیگر بهشتیانى که آنان را بخشوده ایم از گناهانشان مى گذریم. آرى، خداوند آن وعده راستى را که همواره به آنان داده مى شد، این گونه وفا مى کند.

17) و آن کس که به پدر و مادر خود، آن گاه که او را به پذیرش رستاخیز فراخواندند، گفت: اف بر شما، آیا به من وعده مى دهید که براى حسابرسى زنده و از خاک بیرون آورده مى شوم و حال آن که امّت هایى که پیش از من زیستند و درگذشتند هیچ یک از آنها زنده نشدند ؟! و پدر و مادرش از خدا یارى مى جویند که فرزندشان را به ایمان متمایل سازد، و به وى مى گویند: واى بر تو! به خدا و رسولش ایمان بیاور که وعده خدا حق است و رستاخیز خواهد آمد. و او در پاسخ مى گوید: این جز افسانه هایى که مردمان نخستین بافته اند چیزى نیست.

18) اینان کسانى اند که آن سخن ( وعده عذاب ) درباره آنان به حقیقت پیوست، در حالى که در میان امّت هایى از جنّیان و آدمیان هستند که پیش از آنان درگذشتند. قطعاً اینان زیانکارند.

19) و براى هر یک از این دو طایفه ( مؤمنان نیکوکار و کافران تبهکار ) مراتبى است که از آنچه به جاى آورده اند برخاسته است. براى آن است که خداوند آنچه را که باید انجام شود انجام دهد و سزاى اعمالشان را به تمام و کمال به آنان بدهد، و به آنان ستم نمى شود.

20) و روزى که کافران بر آتش عرضه شوند، به آنان گفته مى شود: چیزهایى را که خوش مى داشتید و براى شما لذّت بخش بود در زندگانىِ دنیایتان مصرف کردید و از آنها بهره بردید، اینک براى شما چیزى که از آن لذّت برید باقى نمانده است; پس امروز به سزاى این که در زمین به ناروا تکبّر مى کردید و از حق روى برمى تافتید، و نیز به سزاى این که از فرمان خدا خارج مى شدید، به عذابى که همراه با خفّت و خوارى است کیفر مى شوید.