17) و اگر خود را میان آنان فرض کنى، مى بینى که چون خورشید برمى آید، از غارشان به سمت راست مى گراید و بر آن جانب پرتو مى افکند. و چون غروب مى کند، از آنان مى گذرد در حالى که نورش بر سمت چپ غار مى تابد، این در حالى است که آنان در جایى فراخ از آن که آفتاب بر آن نمى تابد قرار گرفته اند. این از آیات خداست. هر که را خدا هدایت کند او رهیافته است، و هر که را به گمراهى بیفکند، هرگز براى او کارگزارى هدایتگر نخواهى یافت.

18) و دیدگانشان را گشوده مى بینى و آنان را بیدار مى انگارى، در حالى که خفته اند، و ما آنها را از پهلوى چپ به راست و از پهلوى راست به چپ مى گردانیم تا لباس و اندامشان در اثر تماس با زمین فرسوده نگردد، و سگشان بر آستانه غار دو ساعدش را گسترده است. اگر بر آنها سر مى کشیدى، با حالت گریز از آنان روى مى گرداندى و از مشاهده آنها آکنده از ترس مى شدى.

19) و همان گونه که خواب را بر آنان مسلط کردیم، بیدارشان نمودیم تا در میان خود از یکدیگر پرسش کنند. گوینده اى از آنان گفت: چقدر در خواب مانده اید ؟ چند تن از آنان گفتند: یک روز یا پاره اى از روز را مانده ایم، و برخى دیگر گفتند: پروردگارتان به مقدار ماندنتان داناتر است، اینک یکى از خودتان را با این درهم هایتان به شهر بفرستید تا بنگرد که غذاى کدامین فروشنده پاکیزه تر است، و از همان براى شما خوردنى بیاورد، و باید با مردم در داد و ستد و رفت و آمدش نرمى کند، مبادا کشمکشى روى دهد و کسى را از حال شما با خبر سازد.

20) قطعاً اگر آنان بر شما دست یابند سنگسارتان مى کنند یا شما را به آیین خود باز مى گردانند و در آن صورت هرگز سعادتمند نخواهید شد.