12) چرا وقتى آن بهتان را درباره همکیش خود شنیدید، مردان و زنان مؤمن در حق او که از خودشان به شمار مى رفت گمان نیک نبردند و نگفتند: این بهتانى آشکار است ؟

13) چرا مدّعیان بر آن بهتانى که زدند چهار مرد را گواه نیاوردند ؟ پس چون گواهان را نیاورده اند، آنان نزد خدا قطعاً دروغگو به شمار مى روند.

14) و اگر فضل و رحمت خدا در دنیا و آخرت بر شما نبود، قطعاً به خاطر بهتانى که در آن وارد شدید، در هر دو جهان عذابى بزرگ دامنگیرتان مى شد.

15) آرى، هنگامى شما وارد آن بهتان شدید که بى هیچ اندیشه اى در درستى یا نادرستى آن، زبان به زبان آن را مى گرفتید و چیزى را مى گفتید که از آن هیچ گونه آگاهى نداشتید و گفت و شنود آن را آسان مى پنداشتید در حالى که نزد خدا امرى بزرگ بود.

16) و چرا وقتى آن را شنیدید نگفتید: ما حق نداریم این شایعه بى دلیل را بر زبان آوریم ـ خداوندا، تو منزّهى و خانواده پیامبرت از هر آلودگى پیراسته اند ـ این سخن، افترایى بزرگ و بُهت آور است.

17) خدا به شما پند مى دهد که اگر ایمان دارید، هرگز مثل چنین کارى را تکرار نکنید و به سخنان بى پایه نپردازید.

18) خداوند احکام دین خود را که از آیات او به شمار مى رود براى شما بیان مى کند، و خدا به مصلحت شما داناست و آنچه را برایتان مقرر مى دارد حکیمانه مقرر مى دارد.

19) کسانى که دوست دارند کارِ زشت در میان مؤمنان شایع شود، براى آنان در دنیا و آخرت عذابى دردناک خواهد بود، و خدا مى داند که چه چیزى خشم او را در پى دارد و شما نمى دانید.

20) و اگر فضل و رحمت خدا شامل حال شما نبود و این که خدا رئوف و مهربان است، قطعاً به سزاى آنچه کردید شما را کیفر مى داد.