18) آنان را از روزِ قیامت، آن روزِ نزدیک، بترسان، آن گاه که دل ها از شدّت ترس از جاى کنده شده و به حنجره ها رسیده است، در حالى که آنان سخت اندوهناک اند. آن روز ستمکاران نه خویشاوندى دارند که از آنان حمایت کند و نه شفاعت کننده اى که شفاعتش در حق آنان پذیرفته شود.

19) خداوند خیانتِ چشم هایى را که دزدانه مى نگرند، مى داند و به کفر و نفاق و گناهانى که سینه ها نهان مى دارند، آگاه است.

20) و خداست که در دنیا و آخرت به حق حکم مى کند ( امور هستى را تدبیر مى کند و براى هدایت مردم دین و آیین مقرر مى دارد ) ولى کسانى را که مشرکان به جاى خدا مى خوانند، هیچ حکمى ندارند ( نه در آفرینش تدبیرى دارند و نه آیینى را تشریع مى کنند. ) زیرا تنها خدا شنوا و بیناست.

21) آیا در زمین گردش نکرده اند تا به دیده عبرت بنگرند که فرجام کسانى که پیش از آنان مى زیستند و پیامبران را تکذیب کردند چگونه شد ؟ آنان بسیار نیرومندتر از اینان بودند و بناهایى که آنان در زمین بر جاى گذاشتند از بناهایى که اینان دارند، بسیار استوارتر بود، اما خدا آنان را به گناهانشان گرفت و هلاکشان ساخت و هیچ کس نبود که آنان را از عذاب خدا نگاه دارد.

22) این فرجام شوم از آن روى بود که پیامبرانشان با نشانه هایى روشن به سوى آنان آمدند ولى آنان کفر ورزیدند و خدا هم آنان را گرفتار عذاب ساخت. به راستى خدا نیرومند و سخت کیفر است.

23) و همانا موسى را با معجزاتى که همه از نشانه هاى ما بود و نیز با سلطه و نیرویى آشکار که فرعون را از دسترسى به او باز مى داشت، فرستادیم.

24) او را به سوى فرعون و هامان و قارون به رسالت فرستادیم، ولى آنان گفتند: موسى افسونگرى دروغ پرداز است.

25) پس هنگامى که موسى حق را که از جانب ما بود برایشان آورد، گفتند: پسرانِ کسانى را که ایمان آورده و او را همراهى و پشتیبانى کرده اند، بکشید، و زنانشان را براى خدمت زنده نگاه دارید. آنان براى نابودى مؤمنان نیرنگ کردند ولى نیرنگ کافران جز در بیراهه نبود و به موسى و مؤمنان کارگر نشد.