171) اى پیامبر، حکایت تو در فراخواندن این کافران به توحید، همچون حکایت چوپانى است که بر گوسفندان خود با کلماتى نهیب مى زند، ولى آنها از کلمات او جز خواندن و آوایى نمى شنوند. اینان نیز کر و لال و کورند، نه سخن سودمند را مى شنوند و نه خود درست سخن مى گویند و نه نشانه هاى حق را مى نگرند، از این رو هیچ حقیقتى را درنمى یابند.

172) اى کسانى که ایمان آورده اید، از آنچه روزى شما کرده ایم که همه پاک و پاکیزه است بخورید و خدا را سپاسگزارى کنید اگر فقط او را مى پرستید.

173) او تنها مردار و خون و گوشت خوک و حیوانى را که هنگام سر بریدن، نام غیر خدا بر آن برده شده، بر شما حرام کرده است. پس هر کس به خوردن آنها ناچار شود، به شرط آن که ناچارى او در اثر ستمکارى و سرکشى نباشد، بر او گناهى نیست، چرا که خداوند آمرزنده و مهربان است.

174) کسانى که حقایق آن کتابى را که خدا فرو فرستاده است کتمان مى کنند و آن را به بهاى ناچیز دنیا مى فروشند، آنان در شکم هاى خود جز آتش فرونمى برند و روز قیامت خدا به آنان توجّه نمى کند و با آنان سخن نمى گوید و از زشتى ها پاکشان نمى کند و برایشان عذابى دردناک است.

175) اینان کسانى اند که گمراهى را به هدایت و عذاب را به آمرزش خریده اند. پس چقدر بر آتش شکیبایند!

176) آن ]عذاب[ بدین سبب است که خداوند کتاب آسمانى را به حق نازل کرده است و کسانى که در آن کتاب اختلاف مى کنند، در نقطه مقابل حق قرار گرفته اند که با حق فاصله اى دور و دراز دارد.