172) و یادآور زمانى را که پروردگارت از فرزندان آدم، از پشتشان، ذریه آنان را گرفت و آنان را بر خودشان گواه ساخت که آیا من پروردگار شما نیستم ؟ گفتند: چرا، تویى پروردگار ما و ما حقیقتى جز این که مملوک تو باشیم نداریم، ما این را دیده ایم و بر آن گواهیم. چنین کردیم تا روز قیامت نگویید ما از این حقیقت بى خبر بودیم.

173) آرى ربوبیت خود را نه تنها به پدرانتان بلکه به شما نیز نشان دادیم تا روز قیامت نگویید: جز این نیست که پدرانمان پیش از ما شرک ورزیدند و ما پس از آنان فرزندان ایشان بودیم و اعتقادى جز شرک نمى شناختیم، پس آیا ما را به آنچه آن باطل گرایان انجام دادند به هلاکت مى رسانى ]به آتش دوزخ عذاب مى کنى[ ؟

174) و بدین سان نشانه هاى خود را به تفصیل بیان مى کنیم تا آنچه باید، تحقق یابد و باشد که آنان به حق بازآیند.

175) و براى بنى اسرائیل بخوان خبر آن کس را که ما نشانه هاى خود را به او دادیم و راه معرفت حق براى او آشکار شد ولى او خود را از آنها به درآورد و شیطان از پى او روان گردید و در نتیجه او از گمراهان گشت.

176) و اگر مى خواستیم، با نشانه هایى که به او نمایاندیم وى را به جایگاهى رفیع بالا مى بردیم و به قرب خویش مى رساندیم، ولى نخواستیم، زیرا او به زمین چسبید و به لذت هاى دنیا گرایش یافت و از هواى نفس خود پیروى کرد. پس حکایت او مانند حکایت سگ تشنه است که اگر بر او هجوم برى له له مى زند، و اگر رهایش کنى باز هم له له مى زند. این حکایت مردمى است که آیات ما را دروغ انگاشتند. پس این داستان را براى آنان بخوان، باشد که بیندیشند.

177) مردمى که آیات ما را دروغ شمرده اند داستان بدى دارند و با این کارشان بر خود ستم کرده اند.

178) هر که را خدا هدایت کند او حقاً هدایت یافته است، و کسانى را که به گمراهى مى افکند واقعاً زیانکارند.