175) این فقط شیطان است که شما مؤمنان را از دوستان شرک پیشه خود مى ترساند، پس اگر به راستى مؤمنید، از آنان نترسید و از عذاب من بیم داشته باشید.

176) اى پیامبر، مبادا کسانى که به سوى کفر مى شتابند و در آن فرو مى روند، با این تصور که بر اراده خدا چیره شده اند تو را اندوهگین کنند. آنان هرگز اندک زیانى به خدا نمى رسانند. خدا مى خواهد در آخرت هیچ بهره اى براى آنان قرار ندهد، و آنان را عذابى بزرگ خواهد بود.

177) نه تنها آنان، بلکه هیچ یک از کسانى که کفر را به بهاى ایمان خریده اند، هرگز نمى توانند با کفر خویش زیانى به خدا برسانند، و براى آنان عذابى دردناک خواهد بود.

178) و کسانى که کفر ورزیده اند نپندارند که مهلتى که به آنان مى دهیم برایشان خیر است، ما فقط به آنان مهلت مى دهیم تا گناهى بیفزایند، و براى آنان عذابى خوارکننده خواهد بود.

179) خدا چنین نیست که مؤمنان را بر حالتى که شما برآنید که ایمان و کفر به هم آمیخته و مؤمنان و منافقان مختلط گشته اند رها کند، تا این که ناپاک را از پاک جدا سازد، و نیز خدا چنین نیست که شما را از غیب آگاه گرداند تا بتوانید خود منافق را از مؤمن بازشناسید، ولى خدا هر که را بخواهد برمى گزیند و او را از غیب آگاه مى سازد، و او پیامبرانش را براى این امر برگزیده است. پس به خدا و پیامبرانش ایمان بیاورید، و اگر ایمان بیاورید و تقوا پیشه کنید، براى شما پاداشى بزرگ خواهد بود.

180) و کسانى که به آنچه خدا از فضل خود به آنان داده است بخل مىورزند و از آن در راه خدا انفاق نمى کنند، گمان نبرند که آن براى ایشان خیر است، بلکه براى آنان شرّ است، زیرا روز قیامت آنچه را که بدان بخل ورزیده اند طوقِ گردنشان کنند. آن روز میراث آسمان ها و زمین از آنِ خداست، و خدا به آنچه کرده اید آگاه است.