18) آنان کر و لال و کورند، نه توانِ شنیدن حق را دارند و نه بر باز گفتن آن توانا هستند و نه مى توانند نشانه هاى حق را بنگرند، از این رو از گمراهى خود باز نخواهند گشت.

19) یا داستانشان مانند داستان کسانى است که در رگبارى تند که از آسمان فرو مى ریزد و در آن تاریکى ها و رعد و برقى است، گرفتار شده اند. در اثر خروش صاعقه ها از ترس مرگ، انگشتان خود را در گوش هایشان مى نهند، و خدا بر کافران احاطه دارد.

20) نزدیک است درخشش برق دیدگانشان را برُباید. هرگاه راه را براى آنان روشن کند، در پرتو آن پیش مى روند، و چون راه را بر آنان تاریک کند مى ایستند. و اگر خدا مى خواست، از آغاز، شنوایى را از گوش ها و بینایى را از چشم هایشان مى گرفت، که خدا بر هر کارى تواناست.

21) اى مردم، پروردگارتان را بپرستید، همان کسى که شما و کسانى را که پیش از شما بوده اند آفریده است، باشد که تقواپیشه گردید و از گرایش به کفر و نفاق بپرهیزید.

22) همان کسى که زمین را براى شما بسترى ]گسترده[ و آسمان را بنایى ]برافراشته[ قرار داد، و از آسمان آبى فرود آورد و به وسیله آن براى شما از میوه ها و محصولات رزقى پدید آورد. پس شما که از دانشى برخوردارید، براى خدا همتایانى قرار ندهید.

23) و اگر در آسمانى بودن این قرآن که بر بنده خود محمّد فرو فرستاده ایم تردید دارید و در این ادّعا راست مى گویید، سوره اى مانند آن بیاورید و گواهانتان را ـ جز خدا ـ فرا خوانید تا بر همسانى آنچه در ردیف قرآن برمى شمرید گواهى دهند.

24) پس اگر چنین نکردید ـ که هرگز نمى کنید و نتوانید کرد ـ از آن آتشى که هیزمش انسان ها و سنگ هاى مورد پرستش شمایند، و براى کافران آماده شده است پروا کنید.