18) ما کوه ها را رام ساختیم که او را همراهى کنند، آنها شامگاهان و بامدادان هم آوا با داود، خدا را تسبیح مى گفتند.

19) و پرندگان را نیز گرد آمده در کنار او، رام ساختیم تا هم آوا با او تسبیح گویند. آرى، کوه ها و پرندگان، همه تسبیح خدا مى گفتند و با تسبیح خود همواره به خدا رجوع مى کردند.

20) و فرمانروایى او را استوار ساختیم و به او حکمت و توانِ فصل خصومت دادیم.

21) آیا خبرِ آن ستیزه گران، آن گاه که از دیوارِ بلند خانه داود بالا رفتند، به تو رسیده است ؟

22) وقتى که بر داود وارد شدند و او از آنان بیمناک شد. گفتند: نترس، ما دو گروهیم که با یکدیگر نزاع داریم; برخى از ما بر برخى دیگر ستم کرده اند; میان ما به حق داورى کن و ستم روا مدار و ما را به راه عدل راه نماى.

23) یکى از آنان گفت: این برادر من است که نَوَد و نُه میش دارد و من یک میش دارم; او گفته است که باید آن را به من واگذارى، و در گفتار بر من چیره شده است.

24) داود گفت: به یقین برادرت با درخواست میش تو براى افزودن آن به میش هاى خود بر تو ستم کرده است، و بسیارى از شریکان که اموال خود را به هم مى آمیزند به یکدیگر ستم مى کنند، مگر کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده اند و اینان هم بسیار اندکند. ] داود این گونه داورى کرد، [ ولى دریافت که ما او را بدین وسیله آزموده ایم و او به سبب شتاب در قضاوت دچار لغزش شده است، پس از پروردگارش آمرزش خواست و به رکوع درآمد و به درگاه خدا توبه کرد.

25) پس ما آن لغزش را بر او بخشیدیم، و قطعاً او را نزد ما مرتبه اى بلند است و بازگشتى نیکو خواهد داشت.

26) آرى، او را بخشیدیم و به وى گفتیم: اى داود، ما تو را در زمین جانشین خود قرار دادیم; باید خُلق و خوى تو همچون خُلق و خوى کسى باشد که تو جانشین او هستى. پس در میان مردم به حق داورى کن و در قضاوت پیرو هواى نفس مباش که تو را از راه خدا منحرف مى کند. قطعاً کسانى که از راه خدا منحرف مى شوند، قیامت را که روز حسابرسى است فراموش کرده اند و براى آنان به سزاى از یاد بردن روز حساب، عذابى سخت خواهد بود.