17) خدا همان کسى است که کتابِ وحى را به حق بى آن که باطلى در آن راه داشته باشد، و نیز دین را که معیار درست یا نادرست بودن باورها و کردارهاست، فرو فرستاده است. چه چیز تو را از قیامت آگاه مى کند و تو از وقت آن چه مى دانى ؟ شاید قیامت نزدیک باشد.

18) کسانى که قیامت را باور ندارند، از روى استهزا شتاب در آمدنِ آن را مى خواهند، و کسانى که ایمان آورده اند، در عین تمایل به برپایى آن، از آن بیمناکند و مى دانند که آن حق است. بدانید کسانى که درباره قیامت جدال مى کنند و در پى انکار آن هستند، در بیراهه اى هستند که با حق فاصله اى دور و دراز دارد.

19) خداوند به همه خصوصیات بندگانش آگاه است و اراده اش را درباره آنان به سهولت تحقق مى بخشد; هر که را بخواهد روزى مى دهد و هیچ کس نمى تواند مانع او شود، چرا که او نیرومند و شکست ناپذیر است.

20) هر کس کِشتِ آخرت بخواهد ما به کشت او مى افزاییم و پاداشش را افزون مى کنیم، و هر کس کشت دنیا بخواهد، از دنیا ـ کم یا زیاد ـ به او مى دهیم ولى در آخرت هیچ بهره اى نخواهد داشت.

21) مگر مشرکان معبودانى دارند که از دین آنچه را خدا بدان رخصت نداده است براى آنان تشریع کرده باشند ؟ اگر آن سخنِ فیصله دهنده مبنى بر این که باید مردم تا سرآمدى معیّن در زمین بمانند مقرّر نشده بود، قطعاً میانشان داورى مى شد و به هلاکت مى رسیدند. آرى، در دنیا به آنان مهلت داده مى شود ولى در آخرت ستمکاران عذابى دردناک خواهند داشت.

22) در قیامت ستمکاران را مى بینى که از آنچه به دست آورده اند هراسناک اند و دستاوردشان به آنان مى رسد; و کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده اند، در آن روز در بوستان هاى پر درخت که زمینى آکنده از گیاه دارد، به سر مى برند. آنان در آن جا هر چه بخواهند، از جانب پروردگارشان در اختیارشان قرار خواهد گرفت. این است آن فزون بخشى بزرگ.