185) اهل ( اَیْکه ) گفتند: اى شعیب، تو از کسانى هستى که سخت جادو شده و عقل خود را از دست داده اند.

186) و تو جز بشرى مانند ما نیستى، و اگر بشر درخور وحى بود مى بایست به ما نیز وحى شود، و قطعاً تو را از دروغگویان مى پنداریم.

187) آن گاه از سر استهزا گفتند: اگر در ادّعاى رسالت خود از راستگویانى، پاره هایى از آسمان بر ما بیفکن.

188) شعیب در پاسخ گفت: من اختیار چیزى را ندارم; پروردگارم به پیامد کارتان داناتر است.

189) پس او را تکذیب کردند در نتیجه عذابِ آن روز که از پاره ابرى سایه افکن پدید آمد، آنان را فرو گرفت. به راستى آن عذاب، عذابِ روزى بزرگ بود.

190) همانا در این داستان نشانه اى است بر یکتایى خدا و حقانیّت رسالت پیامبران، ولى بیشتر آنان نه به ربوبیت خدا ایمان آوردند و نه به رسالت پیامبران.

191) و همانا پروردگار توست آن مقتدر شکست ناپذیرى که تکذیب کنندگان را مجازات مى کند، و اوست آن مهربانى که به حکم رحمتش قرآن را فرو مى فرستد تا مردم هدایت شوند و هدایت یافتگان را نجات بخشد.

192) به راستى این قرآن از جانب پروردگار جهان ها نازل شده است.

193) ( روح الامین ) آن را بر دلت فرود آورده است،

194) تا از کسانى باشى که مردم را هشدار مى دهند.

195) جبریل آن را به زبان عربى که اهدافش را به روشنى بیان مى کند، فرود آورده است.

196) و قطعاً خبر نزول آن در کتاب هاى پیامبران گذشته ثبت شده است.

197) آیا این مطلب که عالمان بنى اسرائیل نزول قرآن بر محمد را باور دارند، براى مشرکان نشانه اى بر حقانیت رسالت او نیست ؟

198) اگر ما این قرآن را به زبان غیر عربى بر فردى غیر عرب فرو فرستاده بودیم،

199) و او آن را بر عرب زبانان مى خواند، آنان به بهانه این که زبان آن را نمى فهمند، به آن ایمان نمى آوردند.

200) ما قرآن را در دل مشرکان مکه بدین گونه که از آن رویگردان شوند وارد ساختیم; چنان که با دیگر مجرمان نیز چنین خواهیم کرد، زیرا این سزاى کفرپیشگى و جرم آنان است.

201) آرى، مجرمان به قرآن ایمان نمى آورند تا این که آن عذاب دردناک را که هنگام مرگ به سراغشان مى آید، مشاهده کنند.

202) عذابى که به طور ناگهانى و در حالى که از آن بى خبرند به سراغشان مى آید.

203) و آن گاه درخواست مهلت مى کنند و مى گویند: آیا ما مهلتى خواهیم یافت ؟

204) با این وصف، آیا باز هم مى خواهند عذاب ما هرچه زودتر به سراغشان بیاید ؟

205) آیا دانسته اى که اگر به آنان مهلت دهیم و چند سالى دیگر از متاع هاى دنیا بهره مندشان سازیم،

206) سپس عذابى که همواره به آنان وعده داده شده است، به سراغشان بیاید،