2) اگر بر شما دست یابند ، با شما دشمنى مى کنند ، هر چند دست دوستى به آنان داده باشید . آنان در این صورت دست و زبانشان را به بدى به سوى شما مى گشایند ( شما را مى کُشند یا اسیر مى کنند و شکنجه مى دهند و به شما ناسزا مى گویند ) و دوست دارند که شما از این رهگذر کافر شوید .

3) هرگز خویشاوندان و فرزندانتان ـ که به خاطر آنان با مشرکان طرح دوستى افکندید و سزاوار عذاب الهى شدید ـ روز قیامت به شما سودى نمى رسانند . آن روز خداوند پیوندها را مى بُرد و میان شما و آنان جدایى مى افکند ، و خدا به آنچه مى کنید بیناست .

4) قطعاً در گفتار و رفتار ابراهیم و کسانى که با او بودند براى شما اقتداى نیکویى است; آن گاه که به قوم خود گفتند : ما از شما و آنچه به جاى خدا مى پرستید دورى مى جوییم و با شرک ورزیدن شما مخالفت مى کنیم و میان ما و شما براى همیشه دشمنى و کینه پدید آمده است ، مگر این که به خداى یکتا ایمان بیاورید . آرى ، سخنان ابراهیم و همگامان او تبرى از کافران بود ، جز این سخن ابراهیم که به پدرش گفت : حتماً براى تو از خدا آمرزش مى طلبم ، ولى من در برابر خدا مالک چیزى نیستم و نمى توانم آنچه را مى طلبم براى تو محقّق سازم . ابراهیم و همگامانش در پى تبرى از قومشان گفتند : پروردگارا ، ما تنها بر تو توکّل کرده و به سوى تو باز آمده ایم و بازگشت هر چیزى به سوى توست .

5) پروردگارا ، ما را مایه آزمون کافران قرار مده ( آنان را بر ما چیره مساز تا بدین وسیله ایشان را بیازمایى ) ، پروردگارا ، ما را ببخشاى که تویى مقتدر و شکست ناپذیر و تویى که کارهایت همه استوار و حکیمانه است .