21) آنان کسانى اند که به خود زیان زده و خویشتن را به هلاکت افکنده اند، و روز رستاخیز با آشکار شدن حقایق، آنچه به دروغ بافته بودند از آنان گم مى شود و از افکارشان محو مى گردد.

22) حقّاً که آنان در سراى آخرت زیانکارترینِ مردمند، چرا که راه نجاتى از آتش دوزخ ندارند.

23) به یقین، کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده اند و به پروردگارشان اطمینان داشته و در ایمانشان به او تزلزل نداشته اند اهل بهشتند و جاودانه در آن خواهند بود.

24) مثَل این دو گروه مؤمن و کافر، مانند کور و کر در مقایسه با بینا و شنواست، آیا این دو در مثل یکسانند ؟ پس آیا توجّه نمى کنید و درنمى یابید ؟

25) به راستى ما نوح را به سوى قومش به رسالت فرستادیم، پس به آنان گفت: من پیامبرى هستم که به شما هشدار مى دهم و آنچه را که در امر هدایت بدان نیاز دارید براى شما به روشنى بیان مى کنم.

26) و این پیام را براى شما دارم که جز خدا را نپرستید، زیرا من از عذاب روزى دردناک بر شما بیمناکم.

27) مهتران قومش که کافر بودند، بى آن که بیندیشند گفتند: ما تو را جز بشرى مانند خود نمى بینیم، و نمى بینیم که جز فرومایگان ما که فرومایگى آنان با یک نظر معلوم مى شود کسى از تو پیروى کرده باشد، و نمى بینیم که شما از نظر ثروت و مقام و آگاهى از غیب امتیازى بر ما داشته باشید. ما نه تنها دلیلى بر لزوم پیروى از شما نداریم، بلکه مى پنداریم شما دروغگویید.

28) نوح در پاسخ آنان گفت: اى قوم من، به من بگویید، اگر من بر معجزه اى از جانب پروردگارم که رسالت مرا تأیید کند، تکیه داشته باشم و خدا از نزد خود رحمتى ( کتاب و دانشى ) به من داده باشد که شما را به وسیله آن راه نمایم، ولى آن به دلیل تکبر و لجاجت شما بر شما پوشیده مانده باشد، آیا شما را به پذیرش آن رحمت در حالى که از آن کراهت دارید اجبار کنیم ؟