19) و هر کس زندگى آخرت را بخواهد و براى آن تلاشى درخورِ آن کند و به خدا و پیامبران ایمان داشته باشد، اینانند که تلاششان سپاسگزارى شده و مورد پذیرش خدا قرار خواهد گرفت.

20) هر دو گروه ـ هم دنیاطلبان و هم آخرت طلبان ـ را از عطاى پروردگارت مدد مى رسانیم، و براى عطاى پروردگارت حد و مرزى نیست و از کسى باز داشته نمى شود و هر کس به قدر استحقاق خود آن را دریافت مى کند.

21) بنگر که چگونه در دنیا برخى از مردم را در بهره مندى از موهبت ها بر برخى دیگر برترى داده ایم، بدین سان در آخرت نیز آنان را یکسان قرار نمى دهیم، بلکه سراى آخرت درجاتى بالاتر دارد و برترىِ مقامات آن بیشتر است.

22) با وجود خدا معبود دیگرى براى خود قرار مده که نکوهیده و بى یاور از تقرّب به خدا باز خواهى ماند.

23) و پروردگار تو مقرّر داشته است که جز او را نپرستید و به پدر و مادر خود نیکى کنید. اگر یکى از آن دو یا هر دو، در کنار تو به کهنسالى رسیدند به آنان کلمه اى ناخوشایند مگوى، و با آنان پرخاشگرى مکن، و با ادب و احترام با آنان سخن بگوى.

24) و از سر مهربانى بال فروتنى را براى آن دو بگستر و بگو: پروردگارا، بر آنان رحمت آور، چنان که مرا در کودکى پروردند.

25) پروردگارتان به آنچه در دل هاى شماست از شما داناتر است. اگر واقعاً شایسته باشید، چنانچه در حق پدر و مادرتان کوتاهى نمودید و پس از آن توبه کردید، قطعاً خدا توبه کنندگان را مى آمرزد.

26) و حق خویشاوند و بینوا و در راه مانده را به او بده و هرگز به اسراف ریخت و پاش مکن.

27) چرا که ریخت و پاش کنندگان اسرافکار برادران ( همدم و همگام ) شیاطین اند، و ابلیس آن شیطان بزرگ همواره نسبت به نعمت هاى پروردگارش ناسپاس بوده است.