226) کسانى که سوگند یاد مى کنند که از همسران خود کناره گیرى کنند، چهار ماه فرصت دارند و مى توانند در این مدت به سوگند خویش پاى بند باشند، ولى پس از آن یا باید سوگند خود را بشکنند و کفّاره دهند و یا همسر خود را طلاق گویند. پس اگر به وى بازگشتند، خدا آنان را مى بخشاید و بر آنان رحمت مى آورد.

227) و اگر آهنگ طلاق کردند و همسر خود را طلاق گفتند، ]بدانند که[ خدا هر سخنى را مى شنود و از هر نیّتى باخبر است.

228) و زنانِ طلاق داده شده سه پاکى را انتظار مى کشند و از ازدواج خوددارى مى کنند ( عدّه نگه مى دارند ). باردارى و عادت ماهانه زنان تعیین کننده دوران عدّه است، پس اگر به خدا و روز قیامت ایمان دارند، نباید آنچه را خدا در رحم آنان آفریده است کتمان کنند. و شوهرانشان اگر خواهان اصلاح باشند، از دیگران سزاوارترند که در این مدّت آنان را به زندگى باز گردانند. و مانند همان وظایفى که به سود مردان برعهده زنان است، به طور شایسته، به سود آنان برعهده مردان نیز مى باشد، و مردان به درجه اى بر زنان برترى دارند، و خدا مقتدرى حکیم است.

229) طلاقى که شوهر در آن حق رجوع دارد، دو بار است که در هر بار یا او را پیش از پایان یافتن عدّه به شایستگى نگاه مى دارد و یا به خوبى رهایش مى سازد و براى شما حلال نیست که از مهریه اى که به آنان داده اید چیزى باز پس گیرید، مگر این که زن و شوهر بترسند که نتوانند مقرّرات الهى را برپا دارند. پس اگر بیم آن دارید که آن دو تن مقرّرات الهى را برپا ندارند، بر آن دو گناهى نیست که توافق کنند و زن براى گرفتن طلاق چیزى ازمهریه خود را به شوهر ببخشد. اینها حدود و مقرّرات الهى است، به آنها تجاوز نکنید. و کسانى که به حدود الهى تجاوز کنند ستمکارند.

230) و اگر بار سوم او را طلاق داد، دیگر آن زن براى او حلال نمى شود ( نه حق رجوع دارد و نه با عقد مجدّد مى تواند او را به همسرى گیرد ) تا این که زن، خود را به همسرى مردى دیگر درآورَد. پس اگر همسر دوم او را طلاق داد، بر زن و همسر گذشته اش ـ اگر مى پندارند که حدود خدا را بر پا مى دارند ـ گناهى نیست که با عقد مجدد به یکدیگر باز گردند. اینها مقرراتى است که خدا آن ها را بیان مى کند تا مردمى که اهل دانشند از آن بهره برند.