235) بر شما گناهى نیست در سخنى که آن را به اشاره براى خواستگارى از زنان در عدّه بر زبان مى آورید و همچنین در امورى که درباره آنان در دل نهان مى دارید. خدا مى دانست که شما ازدواج با آنان را یاد مى کنید، ازاین رو شما را از آن بازنداشت، ولى با آنان قول و قرار پنهانى مگذارید، مگر آن که به طور پسندیده سخن گویید، و با آنان پیوند ازدواج مبندید تا آن مهلت مقرر به پایان خود رسد، و بدانید که خداوند آنچه را در دل دارید مى داند، پس، از کیفر او بترسید و بدانید که خداوند آمرزنده و بردبار است.

236) اگر همسرانى را که با آنان آمیزش نکرده اید، یا همسرانى را که برایشان مهرى معیّن نساخته اید طلاق گویید، بر شما گناهى نیست، ولى به زنانى که برایشان مهرى مقرّر نداشته اید، به هنگام طلاق کالایى در حد متعارف بدهید. توانگر به اندازه توان خود و تنگدست نیز به قدر وُسع خود این تکلیف را برعهده دارد. این برعهده نیکوکاران نهاده شده است.

237) و اگر پیش از آن که با آنان آمیزش کنید طلاقشان دادید و برایشان مهرى معیّن کرده اید، پرداختن نیمى از آنچه معیّن کرده اید برعهده شماست، مگر این که آنها گذشت کنند یا کسى که پیوند ازدواج به دست اوست ( شوهر یا ولىّ زن ) ببخشد، و گذشتِ شما به تقوا نزدیک تر است. و در میان خود بخشش و بزرگوارى را فراموش نکنید، که خدا به آنچه انجام مى دهید بیناست.