21) ایمانشان اطاعت امرى است که بر آن پیمان بستند و اظهار آن سخنى پسندیده است، پس آن گاه که فرمان حتمى شد و به مرحله اجرا رسید، اگر با خدا راست مى گفتند و فرمانبرى مى کردند، قطعاً برایشان بهتر بود.

22) پس اى سُست ایمانانِ بازمانده از جهاد، اگر از کتاب خدا و احکام آن روى برتابید، آیا این انتظار از شما دور است که با خونریزى و غارتگرى، در زمین تباهى پدید آورید و با خویشاوندانتان پیمان و حرمت خویشاوندى را بشکنید ؟

23) اینان کسانى اند که خداوند لعنتشان کرده و شنواییشان را از بین برده و دیدگانشان را نابینا ساخته است.

24) آیا در قرآن تدبّر نمى کنند ؟ بلکه بر دل هاى آنان و هم مسلکانشان قفل هاى مخصوص دل ها قرار گرفته است.

25) کسانى که پس از آن که راه هدایت برایشان آشکار شد به عقب بازگشتند و به کفر گراییدند، شیطان کارهاى ناپسند را برایشان آراست و آنان را در راه باطل مدد کرد.

26) این ( حاکمیت شیطان ) بدان جهت است که آنان به کسانى که از قرآن و احکام آن ناخشنود بودند وعده همکارى دادند و گفتند: در پاره اى از امور ـ تا آن جا که راز ما فاش نشود ـ از شما پیروى خواهیم کرد ] غافل از آن که ] خدا نهانکارى آنان را مى داند.

27) امروز در پشت نقابِ نفاق نوید همکارى به کافران مى دهند، ولى آن گاه که فرشتگان جانشان را بستانند در حالى که بر صورت و پشتشان مى کوبند، حال و روزشان چگونه خواهد بود ؟

28) این بدان جهت است که آنان از آنچه خدا را به خشم آورده است پیروى کردند و رضاى او را خوش نداشتند، و خدا هم کارهاى نیکشان را تباه و بى اثر ساخت.

29) بلکه بیماردلانِ سُست ایمان که سرانجام کافر شدند و در زمره منافقان درآمدند، گمان کردند که خداوند هیچ گاه کینه هایشان به دین و دین باوران را آشکار نخواهد ساخت.