20) کسانى که به آنان کتاب آسمانى داده ایم ( یهودیان و مسیحیان )، پیامبر را با نشانه هاى ثبت شده در آن کتاب ها مى شناسند همان گونه که پسران خود را مى شناسند، ولى کسانى که با کتمان حق خود را باخته و زیانکار ساخته اند ایمان نخواهند آورد.

21) و کیست ستمکارتر از کسى که بر خدا دروغ بسته یا آیات او را دروغ انگاشته است ؟ حقیقت این است که ستمکاران سعادتمند نمى شوند.

22) و روزى را یاد کن که آنان را روانه مى کنیم و یکجا گرد مى آوریم، سپس به کسانى که براى خدا شریکانى پنداشته اند مى گوییم: شریکانتان که آنها را شریک خدا مى پنداشتید کجایند ؟

23) آن گاه پاسخشان جز این نیست که مى گویند: به خدا، پروردگارمان سوگند که ما مشرک نبودیم.

24) بنگر که چگونه بر خود دروغ مى بندند. آن روز اوصافى که براى خدایانشان بافته بودند از دستشان مى رود. ( ناراستى اش براى آنان آشکار مى شود )

25) و از میان آنان کسانى هستند که به تو گوش فرا مى دهند ولى ما بر دل هایشان پرده هایى افکنده ایم تا آن را درنیابند، و در گوش هایشان سنگینى قرار داده ایم. و اگر هر نشانه اى را ببینند آن را باور نمى کنند، تا آنجا که چون نزد تو آیند با تو مجادله مى کنند. کسانى که کافر شده اند مى گویند: این ( قرآن ) چیزى جز افسانه هایى که مردم نخستین بافته اند نیست.

26) آنان مردم را از پیروى قرآن باز مى دارند و خود نیز از آن دورى مى کنند با این پندار که آیین الهى را به تباهى مى کشند، در حالى که جز خویشتن را تباه نمى سازند و این را نمى فهمند.

27) اى کاش مى دیدى زمانى را که آنان بر آتش نگاه داشته مى شوند، پس مى گویند: اى کاش به دنیا بازگردانده مى شدیم که در آن صورت نشانه هاى پروردگارمان را دروغ نمى شمردیم و از مؤمنان مى گشتیم.