261) حکایت کسانى که اموال خود را در راه خدا انفاق مى کنند همچون حکایت دانه اى است که هفت خوشه برویاند که در هر خوشه اى صد دانه باشد. و خداوند براى هر که بخواهد آن را دو چندان مى کند، و خداوند را بخششى گسترده است و مى داند چه کسى درخورِ بخشش است.

262) کسانى که اموال خود را در راه خدا انفاق مى کنند، سپس در پى انفاق خود نه کمترین منّتى مى گذارند و نه اندک آزارى مى رسانند، پاداش خود را نزد پروردگارشان خواهند داشت، و نه ترسى آنان را فرو مى گیرد و نه اندوهگین مى شوند.

263) با تهیدستان سخنى نیکو گفتن و از خطاى آنان درگذشتن، بهتر از صدقه اى است که آزارى در پى آن باشد. شما نیز خود را به اخلاق الهى متصف کنید، چرا که خداوند بى نیاز است و هرگز بخشش خود را بزرگ نمى شمرد تا بدین وسیله به کسى آزارى برساند، و بردبار است و در کیفر خطاکاران شتاب نمى کند.

264) اى کسانى که ایمان آورده اید، صدقه هاى خود را با منّت نهادن و آزار رساندن تباه نکنید، همچون کسى که مال خود را براى نشان دادن به مردم، انفاق مى کند و خدا را در فراخوانى به انفاق باور نمى کند و به سراى آخرت که روز پاداش و جزاست ایمان ندارد. پس حکایت او همچون حکایت صخره اى است صاف که بر آن خاکى بوده و بارانى تند به آن رسیده و خاک را شسته و آن را به صورت سنگى صاف برجاى گذاشته است. آرى همان گونه که کشاورز از این خاک و باران محصولى به دست نمى آورد، ریاکاران نیز نمى توانند به اندکى از آنچه فراهم کرده اند دست بیابند، و خداوند مردم کفرپیشه را هدایت نمى کند.