19) پس براى شما به وسیله آن بوستان هایى از درختان خرما و انگور پدید آوردیم که در آنها براى شما میوه هاى فراوان است و از آنها مى خورید.

20) 20 و نیز به وسیله آن درخت زیتون را پدید آوردیم که از کوه سینا برمى آید و میوه اى مى رویاند که داراى روغن است و خورشى است براى خورندگان.

21) به یقین براى شما در دام ها ( شتر، گاو، گوسفند ) نشانه اى است بر این که امور بندگان را ما تدبیر مى کنیم و به آنان مهربانیم; از شیرى که در شکم آنهاست براى نوشیدن در اختیار شما مى نهیم، و نیز براى شما در آن دام ها سودهاى بسیار است; از آنها بهره مى برید و از گوشتشان مى خورید.

22) و در خشکى بر شتران و در دریا بر کشتى ها سوارتان مى کنند.

23) همانا نوح را به سوى مردم زمانش به رسالت فرستادیم. او بى درنگ به سراغ آنان رفت و گفت: اى قوم من، خداوند یکتا را بپرستید. شما را جز او معبودى شایسته پرستش نیست. آیا از کیفر او پروا نمى کنید که به یکتایى او کفر مىورزید.

24) مهتران قومش که کافر بودند گفتند: اى مردم، این جز بشرى مانند شما نیست. مى خواهد بدین وسیله بر شما برترى جوید. اگر از غیب پیامى به او مى رسید، مى بایست به شما نیز که بشرى مانند او هستید برسد، و اگر خدا مى خواست پیامى به ما برساند، قطعاً فرشتگانى را فرو مى فرستاد. علاوه بر این، آیین او سابقه اى ندارد و ما در میان پدران نخستین خود نشنیده ایم که این آیین را برگزیده باشند.

25) او مردى است که جنون دامنگیرش شده است، پس تا مدّتى کوتاه در انتظارش باشید، شاید بهبود یابد یا مرگ به سراغش آید.

26) نوح گفت: پروردگارا، من مردم را به عذاب هشدار دادم، ولى آنان عذاب را دروغ شمردند، اینک تو مرا به وسیله همان عذابى که چون بدان هشدارشان دادم دروغگویم پنداشتند، یارى ده.

27) پس هنگامى که خواستیم عذاب بفرستیم، به او وحى کردیم که آن کشتى را زیر نظر ما و بر طبق آنچه به تو وحى مى کنیم، بساز، و چون حکم ما در مورد نابودى کفرپیشگان در رسید، و به نشانه عذاب، آب از آن تنور جوشید، از هر حیوانى، دو تا، یک نر و یک ماده، با کسانت ( مؤمنان و خانواده ات ) جز کسانى از آنان که پیش تر وعده عذاب در حقشان ثابت شده است، در آن کشتى سوار کن، و با من درباره نجات کسانى که ستم کرده اند سخن مگوى، چرا که آنان غرق خواهند شد و این مقدر شده است.