2) ] پافشارى کافران بر کفر خود، نشانه کوتاهى قرآن در بیان معارف نیست، [ بلکه آنان که کافر شده اند، در حالت امتناع از پذیرش قرآن و مخالفت با آن قرار دارند.

3) چه بسیار نسل ها را که پیش از اینان بودند و پیامبرانشان را تکذیب کردند، هلاک ساختیم; پس خدا را به فریادرسى خواندند، ولى زمان، زمانِ تأخیر عذاب نبود.

4) و از این که پیامبرى هشداردهنده از جنس خودشان برایشان آمده است در شگفت اند، و کافران گفتند: این مرد افسونگرى دروغ پرداز است که آنچه را خود بافته است کلام خدا مى نامد.

5) آیا محمّد این معبودان فراوان را یک معبود قرار داده، و پنداشته است که آنها شایسته پرستش نیستند و تنها خدا شایسته عبادت است ؟! راستى این چیزى بسیار شگفت آور است.

6) مهتران قریش چون دریافتند که پیامبر از انکار خدایانشان دست برنمى دارد و به سازش با آنان گرایشى ندارد، مجلس او را ترک کردند و به یکدیگر گفتند: باید به راه خود بروید و بر پرستش معبودانتان ایستادگى کنید; قطعاً محمّد مى خواهد بدین وسیله بر مردم ریاست کند; چیزى که هر بشرى در پى آن است.

7) ما در آخرین آیین که مردم این عصر آن را پذیرفته اند سخن از توحید نشنیده ایم; این از افسانه هاى گذشتگان است و پسندیده این دوران نیست; این چیزى جز دروغبافى نیست.

8) آیا از میان ما تنها بر محمّد قرآن نازل شده است ؟! او چه امتیازى بر ما دارد که شایسته وحى باشد ؟ آنان این سخن را از روى اعتقاد نگفتند، بلکه در قرآن که یادآور من است شک و تردید دارند، ولى ریشه انکار آنها شک و تردید نیست، چرا که اگر بیندیشند درمى یابند که قرآن معجزه الهى است، بلکه آنان به سبب خودبزرگ بینى آن را نمى پذیرند گرچه به الهى بودن آن اطمینان یابند. آنان هنوز عذاب مرا نچشیده اند; وقتى که عذاب به سراغشان آمد، به حقّانیت قرآن اعتراف خواهند کرد.

9) مى گویند: بر پیامبر وحى نشده است. مگر گنجینه هاى رحمت پروردگارت نزد آنان است که آن را از تو بازدارند ؟ چنین نیست، زیرا خداوند آن مقتدرى است که هیچ کس نمى تواند در کار او دخالت کند و آن بخشایشگرى است که هیچ کس نمى تواند رحمت او را بازگرداند.

10) یا فرمانروایى آسمان ها و زمین و آنچه میان آن دو است، در اختیار آنان است ؟ اگر چنین است پس بر نردبان آسمان ها برآیند و از فرود آمدن وحى بر تو جلوگیرى کنند.

11) این کافران که از جمله گروه هاى تشکّل یافته بر ضدّ پیامبرانند، لشکرى ناچیز و ناتوانند و در آن جا ( در آن دوردست ها )، بى یاور و شکست خورده اند.

12) پیش از اینان، قوم نوح و عاد و فرعونِ صاحب میخ ها نیز پیامبران را تکذیب کردند.

13) و ثمودیان و قوم لوط و قوم شعیب، آن جنگل نشینان، نیز پیام رسولان را دروغ شمردند. اینان همان گروه هاى تشکّل یافته بر ضدّ پیامبران بودند.

14) هیچ یک از آنان نبودند مگر این که پیامبران را تکذیب کردند، پس کیفر من بر آنان تثبیت شد.

15) و اینان هم که پیام تو را دروغ مى شمرند، جز یک خروش آسمانى را انتظار نمى برند که در آن هیچ درنگى نیست و بازگشتى نخواهد داشت.

16) و کافران از روى تمسخر گفتند: پروردگارا، پیش از آن که روز حساب فرا رسد و مردم گرفتار عذاب شوند، بهره ما را از عذاب هر چه زودتر به ما برسان.