22) ولى روزى که وارد عالَم برزخ مى شوند و فرشتگان را دیدار مى کنند، آن روز هیچ مژده و خبر خوشى براى تبهکاران نخواهد بود و آنان به فرشتگان که آماده کیفر ایشانند مى گویند: بر شما حرام و ممنوع است که ما را عذاب کنید.

23) و در آن روز به هر کارى که کرده اند روى مى آوریم و آن را همچون غبار پراکنده اى مى سازیم.

24) بهشتیان در آن روز جایگاهشان بهتر و آسایشگاهشان براى استراحتِ نیمروز نیکوتر است.

25) و یاد کنید روزى را که آسمانِ پوشیده از ابر شکافته شود و فرشتگان چنان که باید به سوى زمین فرو فرستاده شوند.

26) در آن روز آشکار شود که فرمانروایى به تمام و کمال حق و حقیقت است و از آنِ خداوند رحمان است، و آن روز بر کافران روزى دشوار خواهد بود.

27) و روزى را که آن کسى که از هدایت پیامبر بى بهره بوده و بر خود ستم کرده است، دست هاى خود را از پشیمانى به دندان مى گزد و مى گوید: اى کاش، با رسول خدا راهى به سوى هدایت برگرفته بودم.

28) اى واى بر من! کاش فلانى را دوستِ خود نگرفته بودم.

29) بى گمان او مرا از این قرآن که یادآور خداست، پس از آن که به من رسید، دور ساخت و به بیراهه کشانید. آرى، شیطان انسانى را که به یارى او دل بسته است یارى نمى کند.

30) و روزى را که محمد ـ فرستاده خدا، لب به شکایت مى گشاید و مى گوید: پروردگارا، کافران و گنهکاران قوم من این قرآن را وانهادند.

31) آرى، همان گونه که براى تو دشمنانى قرار دادیم، براى هر پیامبرى نیز دشمنانى از تبهکاران قرار دادیم. با این حال، بیمى به خود راه مده از این که مبادا امر دین و هدایت مردم با دشمنى آنان به سامان نرسد، چرا که همین بس که پروردگار تو هدایت کننده و یاریگر است. او هر که را درخور هدایت بداند هدایت مى کند و تو و دین تو را یارى خواهد کرد.

32) و آنان که به پیام الهى کافر شدند، گفتند: چرا قرآن یکجا بر محمد نازل نشده است ؟ این پراکندگى آیات قرآن نشانه این است که او خود، آنها را به مناسبتِ رویدادها مى بافد و به خدا نسبت مى دهد. آرى، ما آیات قرآن را این گونه به تدریج و به مناسبتِ حوادث نازل مى کنیم تا آن را به شکل بهترى در دل تو جاى دهیم و بدین وسیله قلب تو را به تعالیم قرآن سخت استوار سازیم. با این حال، بخشى از آن را در پى بخشى دیگر مى آوریم تا پیوند و ارتباط آنها با یکدیگر حفظ شود.