25) موسى گفت: پروردگارا، من براى انجام دادن فرمان تو، فقط اختیار خودم را دارم و برادرم هارون نیز تنها اختیار خودش را دارد، پس میان ما و این مردم تمردپیشه داورى کن و ما را در انجام فرمان خود یارى رسان.

26) خدا فرمود: اینک چنین مقرر کردیم که بنى اسرائیل مدت چهل سال از ورود به آن سرزمین محروم باشند. آنان در طول این مدت بر روى زمین سرگردان خواهند بود، نه چون شهرنشینان در شهرى استقرار مى یابند و نه چون صحرانشینان در بیابان زندگى مى گذرانند. این کیفر آنان است، پس بر این تمردپیشگان از این که کیفر الهى را مى چشند اندوه مخور.

27) اى پیامبر، براى این یهودیان و مسیحیانى که بر تو رشک مى برند، داستان واقعى دو پسر آدم، هابیل و قابیل را نقل کن، که هر کدام چیزى را براى تقرّب به درگاه خدا تقدیم نمودند، ولى تنها از یکى از آنها پذیرفته شد و از دیگرى پذیرفته نشد. قابیل که هدیه اش قبول نشد به هابیل گفت: حتماً تو را خواهم کشت. هابیل گفت: خداوند تنها از تقواپیشگان مى پذیرد.

28) اگر تو دست خود را به سوى من بگشایى تا مرا بکشى، قطعاً من دست خود را به سوى تو نمى گشایم تا تو را بکشم، زیرا من از خدا که پروردگار جهانیان است مى ترسم.

29) من مى خواهم که تو گناه من و گناه خودت را بر دوش گیرى و از همدمان آتش گردى، و سزاى ستمگران این است.

30) سرانجام نفْس قابیل در کشتن برادرش رام وى گردید پس، او را به قتل رسانید و از زیانکاران گردید.

31) آن گاه خداوند زاغى را برانگیخت که زمین را براى پنهان ساختن چیزى مى کاوید، تا به قابیل نشان دهد چگونه جسد برادرش را پنهان سازد. قابیل گفت: اى واى! آیا ناتوان بودم که مانند این زاغ باشم و جسد برادرم را پنهان کنم و مدّت ها سرگردان نباشم ؟ پس چون ناتوانى خویش را دریافت کشتن برادر را به سود خود ندانست و از زمره پشیمانان گردید.