30) اى قوم من، اگر آنان را از خود طرد کنم، در حقشان ستم کرده و درخور عذاب الهى خواهم شد، آن گاه چه کسى مرا یارى مى دهد و از کیفر خدا مى رهاند ؟ آیا توجه ندارید که این ستمکارى است و خداوند ستمکاران را رها نخواهد کرد.

31) من به شما نمى گویم که گنجینه نعمت هاى الهى نزد من است و مى توانم تهیدستان را بى نیاز کنم، و غیب هم نمى دانم تا به هر خیرى روى آورم و از هر بلایى بگریزم، و نمى گویم که من فرشته ام و نیازى به خوردن و آشامیدن ندارم، و درباره کسانى که چشمان ظاهربین شما آنان را حقیر مى بیند، نمى گویم که خدا به آنان خیرى عطا نمى کند. خدا به آنچه در دل آنان است داناتر است. اگر من درباره آنان چیزى را بگویم که شما مى پندارید، از ستمکاران خواهم بود.

32) سران قوم نوح گفتند: اى نوح، با ما به جدال پرداختى و بسیار هم جدال کردى. اگر از راستگویانى، عذابى را که پیوسته به ما وعده مى دهى و ما را بدان تهدید مى کنى براى ما بیاور.

33) نوح گفت: من آورنده عذاب براى شما نیستم. این خداست که اگر بخواهد آن را براى شما مى آورَد، و شما نمى توانید خدا را از آوردن آن ناتوان سازید.

34) و اگر بخواهم شما را اندرز دهم، چنانچه خدا بخواهد شما را به سزاى گناهانتان به بیراهه کشد و عذابتان کند، اندرزهاى من به حال شما سودى ندارد. او پروردگار شماست و شما به سوى او بازگردانده مى شوید و کارتان در اختیار اوست.

35) اى پیامبر، آیا مشرکان قوم تو مى گویند: محمّد خود این داستان را ساخته است و آن را کلام خدا مى شمرد ؟ بگو: اگر من آن را ساخته باشم گناهکارم و گناه من برعهده خود من است، و من از گناهى که شما مرتکب مى شوید و این حقایق را انکار مى کنید برکنارم.

36) و به نوح وحى شد که از قوم تو جز کسانى که ایمان آورده اند دیگر کسى ایمان نمى آورَد، پس به آنچه مى کنند اندوهگین مباش.

37) و زیر نظر ما و براساس وحى ما کشتى را بساز، و درباره نجات کسانى که ستم کرده اند با من سخن مگوى، زیرا آنان غرق خواهند شد و این مقدر شده است.