32) حقیقت آن است که گفتیم، و هر کس شعائر الهى را بزرگ بشمارد پس حرمت شترانى را که براى قربانى علامت گذارى شده اند پاس دارد. دلى تقواپیشه دارد زیرا بزرگ شمردن شعایر الهى برخاسته از تقواپیشگى دل هاست.

33) ] حفظ حرمت شتران قربانى در ترک بهره بردارى از آنها نیست، بلکه [ براى شما در آنها سودهایى است که مى توانید تا مدّتى که براى قربانى کردن آنها تعیین شده است از آنها استفاده برید; و زمان قربانى کردن آنها هنگامى است که به آن خانه کهن ( کعبه ) برسند.

34) نه تنها براى ابراهیم و امّت او، بلکه براى هر امّتى قربانیى مقرر داشتیم تا بر دام هایى که خدا روزىِ آنها کرده است، هنگام ذبح، نام او را ببرند. پس معبود شما و آنان معبودى یگانه است و آن خداست; از این رو با اخلاص در انجام مناسک حج و تقدیم قربانى ها، تسلیم فرمان او باشید. و کسانى را که به خدا آرامش یافته اند و در برابر او خاشعند نوید ده;

35) همانان که چون خدا نزدشان یاد شود دل هایشان مى ترسد و بر ناگوارى هایى که به آنان رسیده است شکیبایند و نماز را برپا مى دارند و از آنچه روزیشان کرده ایم انفاق مى کنند.

36) و شتران فربهى را که براى قربانى حج آماده کرده اید، براى شما از شعائر الهى قرار داده ایم. براى شما در آنها خیرى است. پس در حالى که بر دست هاى خود ایستاده اند نام خدا را بر آنها ببرید و نحرشان کنید و چون به پهلو درافتادند و جان دادند، خود از آنها بخورید و به تهیدستِ قناعت پیشه و مستمندى که به انتظار بخشش نزد شما آید از آن غذا دهید. این گونه، شتران را براى شما رام ساختیم، باشد که سپاسگزارى کنید.

37) هرگز گوشت و خون آنها به خدا نمى رسد، زیرا او از همه چیز بى نیاز است، امّا تقواى شما به او مى رسد، چرا که پرهیزکاران به درگاه او تقرّب مى یابند. بدین سان خدا آنها را براى شما رام ساخت تا شما را با تقدیم قربانى ها به اطاعت و تقرب خویش رهنمون شود و شما باید او را به پاس این که راهتان نمود به بزرگى یاد کنید. و به نیکوکاران نوید ده.

38) قطعاً خداوند شرّ مشرکان را از کسانى که ایمان آورده اند دور مى کند، زیرا آنان را دوست مى دارد، ولى مشرکان را چون به امانت الهى ( فطرت خداجویى خویش ) خیانت کرده و نعمت هاى او را ناسپاسى نموده اند دوست نمى دارد، که او هیچ خیانتکار ناسپاسى را دوست نمى دارد.