33) گفت: من آن نبوده ام که براى بشرى که او را از گِل خشکى پدید آمده از گِلى سیاه و بدبو و دگرگون شده آفریده اى سجده کنم.

34) خدا گفت: پس، از این جایگاه که منزلت مقربان است بیرون شو که تو رانده شده اى.

35) و قطعاً تا روز جزا از رحمت من دور خواهى بود.

36) ابلیس گفت: پروردگارا، پس مرا تا روزى که آدمیان برانگیخته مى شوند مهلت ده.

37) خدا گفت: تو از مهلت یافتگان خواهى بود،

38) البته نه تا روز رستاخیز، بلکه تا آن زمان معیّن که مردم به کفر و گناه مى پردازند.

39) ابلیس گفت: پروردگارا، بدان سبب که مرا به گمراهى افکندى، من هم اعمال و عقاید نادرست را در زمین براى مردم مى آرایم و قطعاً همه آنان را به بیراهه مى افکنم،

40) مگر آن بندگانت از میان آنان که براى تو خالص شده اند به گونه اى که براى من و دیگران در آنها نصیبى نیست.

41) خدا گفت: این که گروهى به وسیله تو گمراه شوند و گروهى از اغواى تو در امان بمانند، راهى استوار است که برپایى آن برعهده من است و جز به رخصت من تحقّق نخواهد یافت.

42) بى تردید، تو را بر بندگان من هیچ تسلّطى نیست، مگر بر کسانى از آنان که از تو پیروى مى کنند، همانان که گمراهند.

43) و به یقین وعده گاه همه آنان دوزخ است.

44) براى دوزخ هفت طبقه و هفت نوع عذاب است و هر طبقه اى به گروهى از پیروان شیطان اختصاص دارد و به بخش هایى تقسیم شده است.

45) امّا تقواپیشگان در باغ هایى از بهشت و در کنار چشمه سارانى خواهند بود.

46) به آنان مى گویند: با سلامت کامل به این جا درآیید در حالى که از هر گزندى در امان خواهید بود.

47) و هر دشمنى و کینه اى که در سینه هایشان است برمى کَنیم و برادرانه روبه روى هم بر تخت هایى مى نشینند.

48) در آن جا هیچ خستگى و رنجى به آنان نمى رسد و از آن جا بیرون رانده نمى شوند.

49) اى پیامبر، به بندگانم خبر ده که منم بسیار آمرزنده و مهربان،

50) و خبر ده که عذاب من عذاب دردناک است.

51) و از مهمانان ابراهیم به آنان خبر ده تا به نمونه اى از رحمت و عذاب من آگاه شوند.