31) و نام همگان را به آدم آموخت، سپس آنان را بر فرشتگان عرضه کرد و گفت: اگر راست مى گویید که شما شایسته مقام خلافتید، مرا از نام آنان با خبر کنید.

32) فرشتگان گفتند: پروردگارا، تو از هر عیب و کاستى پیراسته اى. ما را دانشى جز آنچه تو به ما آموخته اى نیست. بى تردید تویى دانا و حکیم.

33) خدا گفت: اى آدم، از نام آنان به فرشتگان خبر ده. هنگامى که آدم اسامى آنها را به فرشتگان خبر داد، خدا به فرشتگان گفت: آیا به شما نگفتم که من نهان آسمان ها و زمین را مى دانم و آنچه را آشکار مى کنید و آنچه را کتمان کرده اید مى دانم ؟

34) و نیز آن گاه بر آدمیان نعمت ارزانى شد که به فرشتگان گفتیم: براى آدم سجده کنید. پس همگان سجده کردند، مگر ابلیس که خود دارى کرد و تکبّر ورزید و از کافران بود.

35) و گفتیم: اى آدم، تو و همسرت در این بهشت سکونت کنید و از نعمت هاى آن، از هر کجا خواستید، به خوشى بخورید، ولى به این درخت نزدیک نشوید و از آن نخورید که از کسانى خواهید بود که بر خویشتن ستم کرده و رنج و سختى را بر خود روا دانسته اند.

36) اما شیطان آن دو را با ترغیبشان به آن درخت به لغزش انداخت و از نعمت هایى که در آن بودند بیرونشان کرد، و ما به آنان ( آدم و حوّا و ابلیس ) گفتیم: فرود آیید در حالى که دشمن یکدیگر خواهید بود، و در زمین تا چندى قرارگاه و بهره اى خواهید داشت.

37) سپس آدم از پروردگارش کلماتى را دریافت کرد و به وسیله آنها توبه نمود. خدا نیز به سوى او بازگشت و توبه اش را پذیرفت، چرا که او بسیار توبه پذیر و مهربان است.