29) وسیله نابودى آن قوم، تنها یک صیحه بود، که ناگهان همگى خاموش شدند.

30) دریغا بر این بندگان، که هیچ پیامبرى برایشان نیامد مگر این که پیوسته او را مسخره مى کردند.

31) آیا درنیافته اند که چه بسیار نسل ها را پیش از آنان هلاک کردیم ؟ آیا ندانسته اند اکنون گرفتار کیفر الهى اند و نمى توانند به سوى اینان بازگردند ؟

32) و جز این نیست که همه بندگان در پیشگاه ما گردآورى مى شوند و در روز قیامت براى حساب و جزا احضار مى گردند.

33) و همین زمینِ مرده براى آنان آیت و نشانه اى بر رُبوبیّت خداست که آن را با رویش گیاهان زنده کردیم و از آن دانه اى بر آوردیم که از آن مى خورند.

34) و بوستان هایى از درختان خرما و انگور در آن قرار دادیم و چشمه ها در آن برشکافتیم;

35) تا از میوه آن بوستان ها که خدا پدید آورده و دست هایشان آن را به عمل نیاورده است بخورند; پس چرا خدا را با اقرار به ربوبیت او و اظهار بندگى در برابرش، سپاس نمى گویند ؟!

36) منزّه است آن که همه جفت ها را آفرید; از گیاهان و حیواناتى که زمین آنها را مى رویاند و پدید مى آورد، و از آدمیان و آفریدگانى که بدانها آگاهى ندارند; او همه را به صورت نر و ماده آفرید.

37) و براى آدمیان نشانه اى دیگر بر ربوبیت و یکتایى خدا در تدبیر امر آسمان ها همین شب است که روز را از آن به در مى آوریم و ناگهان آنان دوباره در تاریکى فرو مى روند.

38) و خورشید آیت و نشانه اى دیگر است که پیوسته روان است تا آن گاه که با فرا رسیدن اجلش به استقرار و سکونى که براى آن تعیین شده است برسد. این، اندازه گیرى خداوندى است که هیچ کس و هیچ چیز بر او فایق نمى آید و به همه مصلحت ها داناست.

39) و براى حرکت ماه منزل هایى بیست و هشتگانه را به اندازه معین کردیم. ماه این منزل ها را مى پیماید تا به جایگاه نخستِ خود باز گردد و بسان چوب خوشه نخل که دیرى از آن گذشته و منحنى شده است ] به صورت هلال [دیده شود.

40) نه خورشید را مى سزد که ماه را دریابد و نه شب بر روز پیشى گیرنده است; هر یک از اینها و دیگر ستارگان چون ماهیان دریا در مدارى شناورند.