37) اى پیامبر، یاد کن زمانى را که به پسرخوانده ات زید که خدا بر او نعمت ارزانى داشته و هدایتش کرده بود و تو نیز به او نعمت بخشیده و از بردگى رهایش ساخته بودى مى گفتى: همسرت را نزد خود نگاه دار و از خدا بترس و او را طلاق مده; و در نفس خود حقیقتى را پنهان مى داشتى که خدا آشکار شدنش را اراده کرده بود; او زینب همسر زید را در شمار همسران تو مقرّر داشته بود و تو از مردم بیم داشتى که مبادا موافقت با طلاق زینب و سپس به همسرى گرفتن او در ایمان مردم اثرى نامطلوب داشته باشد; در حالى که خدا سزاوارتر بود که از او پروا کنى ] و درصدد انجام فرمان او باشى [. پس هنگامى که زید از همسرش خواسته خود را تأمین نمود، او را به همسرى تو درآوردیم. آرى چنین کردیم تا بر مؤمنان ازدواج با همسرانِ پسرخواندگانشان دشوار نباشد ] حتى [ پس از آن که پسرخواندگان خواسته خود را از همسرانشان تأمین نموده باشند، و کار خداوند انجام شدنى است.

38) بر پیامبر در آنچه خدا براى او مباح شمرده است هیچ گونه تنگنایى نیست. خداوند این سُنّت را درباره پیامبران پیشین نیز مقرر کرده بود که در کارهاى مباح در تنگنا قرار نگیرند، و کار خدا داراى اندازه و حساب است و براى هر کسى آنچه را که مناسب اوست مقرر مى کند.

39) همانان که پیام هاى خدا را ابلاغ مى کردند و از خدا مى ترسیدند و از هیچ کس جز خدا بیم نداشتند، و حسابرس بودن خدا بس است; پس بایسته است که تنها از او پروا شود.

40) محمّد پدر هیچ یک از مردان شما ـ نه زید و نه دیگران ـ نیست تا همسران طلاق داده شده آنان بر او حرام باشند، ولى رسول خدا و خاتم پیامبران است. و خدا به هر چیزى داناست.

41) اى کسانى که ایمان آورده اید، خدا را بسیار یاد کنید و ذکر او گویید،

42) و بامدادان و عصرگاهان که شاهد تحول و دگرگونى هستید خدا را تسبیح کنید و او را از تغییر و تحول و از هر عیب و نقصى پاک بشمارید.

43) زیرا اوست که رحمت خود را بر شما مؤمنان فرو مى فرستد و فرشتگانش براى شما آمرزش مى طلبند. تا خدا شما را از تاریکى هاى غفلت به درآورد و به روشنایى یاد خویش هدایت کند، و او به مؤمنان مهربان است.