35) نماز آنان در کنار آن خانه جز سوت کشیدن و کف زدن نیست. اى کافران، حال که چنین است، به سزاى این که کفر ورزیده اید عذاب را بچشید.

36) کافران اموال خود را هزینه مى کنند تا مردم را از راه خدا باز دارند. آرى، به زودى کفرپیشگان مکه اموالشان را براى شعلهور ساختن جنگ هزینه مى کنند، ولى به نتیجه دلخواه خود نمى رسند و اموال تلف شده آنان مایه حسرتشان مى شود و سرانجام در فتح مکّه مغلوب مى گردند. و کسانى از آنان که بر کفر اصرار ورزند به سوى دوزخ رانده خواهند شد.

37) کافران، به مقتضاى کفرشان با دین خدا مخالفت مى کنند و در این راه مى کوشند، تا خداوند براساس سنّتى که در نظام آفرینش مقرّر داشته است ناپاکان را از پاکان جدا سازد. سپس برخى از ناپاکان را بر روى برخى دیگر نهد و همه را انباشته کند سپس آن را در دوزخ قرار دهد. اینانند که زیانکار خواهند بود.

38) به کافران بگو: اگر از ستیزه جویى با خدا و پیامبر دست بردارند و به کشتن و آزار مسلمانان پایان دهند، آنچه گذشته است بر آنان بخشوده مى شود و از آنان انتقام گرفته نمى شود، و اگر بار دیگر به فتنه انگیزى و ستیزه جویى باز گردند خداوند نابودشان خواهد کرد و این سنت خداست که بر پیشینیان نیز گذشته است.

39) و با کافران بجنگید تا فتنه اى برجاى نماند و دین ( حاکمیّت ) یکسره از آنِ خدا باشد. پس اگر از جنگ باز ایستادند و تن به سازش دادند، خدا حکم خود را درباره آنان اعلام خواهد کرد، چرا که او به آنچه مى کنند بینا است.

40) و اگر روى برتافتند و باز هم سر جنگ داشتند، با آنان بجنگید و بدانید که خدا سرپرست و یاور شماست. و خوب سرپرست و نیکو یاورى است.