36) و گمان نمى کنم که رستاخیز برپا شود، و اگر هم رستاخیزى در کار باشد و من به سوى پروردگارم بازگردانده شوم قطعاً بازگشتى بهتر از این خواهم یافت، چرا که شایستگى من در دنیا نشانگر لیاقت من در آخرت است.

37) رفیقش ـ در حالى که با او گفتوگو مى کرد ـ در پاسخ وى گفت: آیا به آن کسى که تو را از خاکى و سپس از نطفه اى آفرید و آن گاه تو را به صورت مردى اعتدال بخشید، کافر شده اى که اراده او را در آفرینش بى اثر مى دانى ؟(37

38) امّا من، حقیقت این است که خدا پروردگار من است و هیچ کس را با پروردگارم در تدبیر امور هستى شریک نمى سازم.

39) و چرا وقتى وارد باغ خود شدى نگفتى: امر آن است که خدا خواسته است و هیچ قدرتى جز در پرتو قدرت خدا نیست ؟ و چون فرجام کارها در اختیار اوست، اگر مى بینى مال و فرزندان من از تو کمتر است،

40) ممکن است پروردگارم بهتر از باغ تو به من عطا کند، و بر باغ تو شراره هایى از آسمان فرو فرستد، در نتیجه آن به صورت زمینى صاف و بى گیاه درآید.

41) یا آب آن به زمین فرو رود و هرگز نتوانى آن را به دست آورى.

42) و سرانجام، محصولش را تباهى فرا گرفت و او در حالى که باغش بر داربست هاى آن فرو ریخته بود براى آنچه در آن هزینه کرده بود، دست هایش را از پشیمانى به هم مى مالید و مى گفت: اى کاش کسى را با پروردگارم شریک نمى ساختم و به غیر او اعتماد نکرده بودم.

43) او که به خدمتکاران و فرزندان خود مى بالید، در آن هنگام هیچ گروهى را جز خدا نداشت که به او یارى رسانند و خود نیز توانِ آن را نداشت که عذاب را از خویشتن بگرداند.

44) آرى، آن گاه که علل و اسباب بى اثر شود، آشکار مى گردد که فرمانروایى فقط در اختیار خداست، زیرا او حق است و بى عنایت او هیچ چیزى کارساز نیست. پاداش او از همه بهتر و به فرجام نیز از همه نیکوتر است.

45) براى آن رفاه طلبانى که به تجمّلات دنیا روى آورده و خدا را از یاد برده اند زندگى دنیا را مَثَل بزن که مانند آبى است که آن را از آسمان فرو فرستادیم، پس گیاه زمین با آن درآمیخت و سبز و خرّم شد، آن گاه پس از چندى خشک و خرد گشت به گونه اى که بادها آن را از سویى به سوى دیگر پراکنده مى سازند، و خدا بر هر چیزى تواناست.