2) خداست آن که آسمان ها را بدون ستونهایى که آنها را ببینید برافراشت، سپس بر عرش فرمانروایى تسلط یافت و خورشید و ماه را رام ساخت. هر کدام تا سر آمدى معیّن در حرکتند. او کار جهان را تدبیر مى کند و موجودات را که نشانه هاى یکتایى اویند از هم جدا مى سازد تا بدانید که مجرمان و نیکوکاران را نیز از هم جدا خواهد کرد، باشد که به دیدار خدا و برپایى قیامت یقین کنید.

3) و اوست آن که زمین را گسترانید تا درخورِ رویش گیاهان و پدید آمدن جانداران باشد، و در آن کوه هایى استوار براى ذخیره شدن آب ها و جویبارهایى براى روان ساختن آب به کشتزارها قرار داد، و از هر میوه اى که رویش آن در زمین امکان داشت، انواع گوناگونى در آن آفرید. پیوسته تاریکى شب را بر روز مى پوشانَد تا زمینه آرامش مردم فراهم شود. به راستى در اینها براى مردمى که مى اندیشند نشانه هایى بر یکتایى خداست.

4) و در زمین قطعاتى است با خاکى همسان که مجاور یکدیگرند، و در آن باغ هایى از انگور و کشتزار و درختان خرماست که برخى بر یک ریشه روییده اند و برخى جدا جدا بر ریشه هایى مختلف قرار دارند و همه با یک آب سیراب مى شوند ولى مختلفند و ما بعضى از آنها را از جهت میوه بر بعضى دیگر برترى مى دهیم. به یقین، در اینها براى مردمى که خرد ورزند نشانه هایى بر یکتایى خداست.

5) و اگر تعجب مى کنى، از سخن منکران رستاخیز تعجّب کن که مى گویند: آیا وقتى خاک شدیم، واقعاً در آفرینشى جدید قرار مى گیریم ؟ اینان کسانى اند که به پروردگارشان کافر شده اند. اینانند که بر گردن هایشان زنجیرهاست، و اینان همدم آتشند و در آن جاودانه خواهند بود.