39) به زودى خواهید دانست چه کسى را در این دنیا عذابى در مى رسد که او را خوار و رسوا مى کند و فرداى قیامت نیز عذابى جاودانه بر او فرود مى آید.

40) کار نوح و قومش بدین ترتیب مى گذشت، تا آن گاه که فرمان ما در رسید و از آن تنور به نشانه فرارسیدن عذاب، آب فوران کرد، به نوح گفتیم: از هر حیوانى دو تا، یک نر و یک ماده، در آن کشتى حمل کن و نیز خانواده ات ـ مگر آن کسى که پیش تر وعده ما مبنى بر غرق شدن او به اثبات رسیده است ـ و نیز کسانى را که ایمان آورده اند در کشتى سوار کن و جز عده اى اندک با او به خدا ایمان نیاورده بودند.

41) و نوح به افراد خانواده خود و به سایر مؤمنان گفت: در آن سوار شوید که روان شدن و لنگر انداختنش فقط با نام خداست، و خداوند سرنشینان آن را از غرق شدن نجات مى دهد، چرا که پروردگارم آمرزنده و مهربان است.

42) و کشتى آنان را در میان امواجى کوه پیکر به پیش مى برد، و نوح پسرش را که در کنارى دور از کشتى بود ندا داد که: اى پسرک من، با ما به کشتى سوار شو و با کافران مباش که غرق خواهى شد.

43) پسر گفت: به زودى بر کوهى که مرا از این آب در امان دارد جاى مى گیرم. نوح گفت: امروز براى مردم هیچ نگهدارنده اى از عذاب خدا نیست، جز براى کسانى که خدا بر آنان رحمت آورده و به آنان توفیق ایمان داده و با ما در کشتى سوار شده اند. و موج میان آن دو حایل شد و پسر از غرق شدگان گردید.

44) و گفته شد: اى زمین، آب خود فرو بر، و اى آسمان، از باریدن باز ایست، و آب فرو نشانده شد و کار به انجام رسید و فرمان خدا درباره قوم نوح اجرا شد و کشتى بر کوه جودى قرار گرفت و گفته شد: دورى از رحمت خدا براى مردم ستمکار باد.

45) و هنگامى که موج میان نوح و پسرش حایل شد، نوح پروردگارش را ندا داد و گفت: پروردگارا، پسرم از خانواده من است و قطعاً وعده تو مبنى بر نجات خانواده من حق است، با این حال داورى با توست، که تو بهترین داورانى.