42) اگر چشم انداز جهادى که مردم را بدان فرا خواندى غنیمتى نزدیک و در دسترس و سفرى آسان و کوتاه بود منافقان در پى تو مى آمدند، ولى راه تا معرکه تبوک بر آنان دور و دراز آمد و آن را دشوار دیدند و در آن شرکت نکردند و به زودى وقتى از این غزوه بازگشتید به خدا سوگند خواهند خورد که اگر مى توانستیم با شما خارج مى شدیم. آنان با این شیوه اى که در پیش گرفته اند، خود را نابود مى کنند و خدا مى داند که آنان قطعاً دروغگویند.

43) خدا بر تو ببخشاید، چرا به آنان رخصت دادى که در جهاد شرکت نکنند ؟ اگر مى خواستى رخصت نمى دادى و سزاوارتر آن بود که چنین مى کردى تا بدین وسیله آنان را مى آزمودى تا کسانى که راست گفته اند براى تو معلوم شوند و دروغگویان را بشناسى.

44) کسانى که واقعاً به خدا و روز واپسین ایمان آورده اند، از تو براى ترک جهاد با مال و جان خود رخصت نمى طلبند، زیرا آنان اهل تقوا هستند و به ضرورت جهاد آگاهى دارند و خدا هم به تقواپیشگان داناست.

45) تنها کسانى که به خدا و روز واپسین ایمان ندارند و دل هایشان به شک آلوده است و همواره در شک خود سرگردانند، از تو اجازه مى خواهند که رهسپار میدان جهاد نشوند.

46) آنان خواستار جهاد نیستند، اگر خواستار آن بودند ساز و برگى براى آن فراهم مى آوردند، و خدا هم بسیج آنان را خوش نداشت و به کیفر نفاقشان رغبت به جهاد را از آنان سلب کرد و آنها را از این کار بازداشت و مؤمنان را از خطر آنان رهانید و از درونشان به آنان ندا داده شد که با خانه نشینان همنشین باشید.

47) اگر در میان شما رهسپار میدان جهاد مى شدند، جز بر تباهى و تشویش خاطر شما نمى افزودند و به سرعت میان شما فساد و آشوب به پا مى کردند و تفرقه و اختلاف شما را مى خواستند، و در میان شما کسانى هستند که به سخنان آنها گوش مى سپارند و خواسته هایشان را اجابت مى کنند، و خداوند به ستمکاران داناست.