36) اى پیامبر، کسانى که به آنان کتاب آسمانى داده ایم، از آنچه به سوى تو فرو فرستاده شده است شادمان مى شوند، و برخى از احزابشان کسانى هستند که بخشى از آنچه را بر تو نازل کرده ایم، چون با باورهایشان ناسازگار است، انکار مى کنند. بگو: جز این نیست که من فرمان یافته ام خدا را بپرستم و چیزى را شریک او قرار ندهم. من مردم را فقط به سوى او مى خوانم و در کارهایم فقط به او رجوع مى کنم.

37) و همان گونه که بر موسى و عیسى کتاب آسمانى نازل کردیم، بر تو نیز این قرآن را که دربردارنده حکم و به زبان عربى است فرو فرستادیم. و اگر پس از دانشى که به تو رسیده است، از خواسته هاى اهل کتاب پیروى کنى و به بخشى از احکام منسوخ یا تحریف شده آنان تمایل نشان دهى، یا در پاسخ به پیشنهادشان معجزه اى جز قرآن بخواهى، قطعاً خدا تو را مؤاخذه خواهد کرد، آن گاه نه به جاى او یاورى خواهى داشت و نه کسى که تو را از کیفر او حفظ کند.

38) به یقین، ما پیش از تو نیز پیامبرانى را به رسالت فرستادیم و براى آنان همسران و فرزندانى قرار دادیم، و هیچ پیامبرى را توانِ این نبوده است که جز به اذن خدا معجزه اى بیاورد، و خدا نیز جز بر طبق حکمت و مصلحت فرمانِ تحقق معجزه اى را نمى دهد، زیرا براى هر زمانى چیزى مقرر شده است که در آن زمان جز همان چیز تحقق نمى یابد.

39) خداست که در هر زمانى آنچه را بخواهد مى زداید و آنچه را بخواهد استوار مى دارد. البتّه زدودن و استوار داشتن امور از سوى خدا بى برنامه نیست، بلکه اساس آن ( امّ الکتاب ) است و ( امّ الکتاب ) فقط نزد اوست.

40) پس اگر بخشى از کیفرهایى را که به آنان وعده مى دهیم به تو بنمایانیم، یا پیش از آن جان تو را بستانیم، تو در انتظار تحقّق آن وعده ها مباش، چرا که وظیفه تو فقط ابلاغ پیام است و حسابرسى آنان فقط برعهده ماست.

41) آیا ندیده اند که ما به سراغ زمین مى آییم و از اطرافش آن را مى کاهیم ( آدمیان را جان مى ستانیم و به هلاکت مى افکنیم ) ؟ و خداست که حکم مى کند و هیچ کس نمى تواند حکم او را دنبال کند و مانع آن شود، و او کارها را به سرعت همان گاه که انجام مى شود حسابرسى مى کند.

42) قطعاً کسانى هم که پیش از آنان بودند مکر ورزیدند، ولى مکرشان ما را از هلاک ساختن آنان بازنداشت، زیرا تدبیرها همه از آنِ خداست. اوست که مى داند هر کسى چه فراهم مى آورَد. و به زودى کافران خواهند دانست که فرجام نیکوى این سراى از آنِ کیست ؟