37) آدمى چنان شتابزده است که گویى از شتاب آفریده شده است. شما کافران با کفرورزى و استهزاى پیامبر شتاب در عذاب را مى طلبید. از من خواهان شتاب در عذاب نباشید، که به زودى نشانه هاى خود ( عذاب هاى دوزخ ) را به شما ارائه خواهم کرد.

38) آنان مى گویند: اگر تو و پیروانت راست مى گویید که رستاخیز و عذابى در کار است، این وعده کى خواهد بود ؟

39) اى کاش آنان که کافر شده اند مى دانستند که زمانى را در پیش دارند که نه خود مى توانند عذاب را از چهره شان و از پشتشان باز دارند و نه بر زدودن آن یارى مى شوند.

40) بلکه ناگهان به سراغشان مى آید و حیرانشان مى کند، ازاین رو نه مى توانند آن را باز گردانند و نه مهلت مى یابند که در دفع آن بیندیشند.

41) اى پیامبر، به راستى رسولانى که پیش از تو بودند به سبب هشدارهایشان مورد استهزا قرار گرفتند; پس بر کسانى که پیامبران را مسخره مى کردند، همان عذابى که آن را به استهزا مى گرفتند فرود آمد.

42) بگو: چه کسى شما را شب و روز در برابر خداى رحمان ـ اگر بخواهد شما را عذاب کند ـ حفظ مى کند ؟ پندها در آنان کارساز نیست، بلکه آنان از این قرآن که باعث یاد آوردن پروردگارشان است رویگردانند.

43) مگر بجز ما خدایانى دارند که بتوانند آنان را از ما باز دارند ؟ خدایانى که آنان مى پندارند، نه مى توانند یکدیگر را یارى کنند و نه مى توانند خود را در برابر ما پناه دهد و حفظ نمایند، پس چگونه پرستشگران خود را یارى مى دهند یا آنان را در پناه خود از عذاب ما حفظ مى کنند ؟

44) بلکه اینان ( مشرکان مکّه ) و پدرانشان را از انواع نعمت ها بهره مند ساختیم تا این که روزگارشان به درازا کشید و یکتاپرستى را که آیین پدرشان ابراهیم بود به فراموشى سپردند و به پرستش بت ها روى آوردند. آیا نمى بینند که ما به سراغ زمین مى آییم و از اطراف آن مى کاهیم ( امّتى را در پى امّتى دیگر نابود مى کنیم ) ؟ با این حال، آیا آنان بر ما چیره اند ؟