42) مرا فرا مى خوانید تا به خداوند کافر شوم و چیزى را که بدان دانشى ندارم و دلیلى بر وجودش نیست، شریک او سازم و حال آن که من شما را به سوى خداى شکست ناپذیر بسیار آمرزنده فرا مى خوانم.

43) بى تردید، معبودى که مرا به ] پرستش [ آن فرا مى خوانید و آن را شریک خدا مى پندارید، نه در دنیا دعوتى دارد، زیرا پیامبرى نفرستاده است که مردم را به پرستش خود ترغیب کند و نه در آخرت او را دعوتى است زیرا کسى به سوى او باز نمى گردد; اما در این تردیدى نیست که بازگشت ما به سوى خداست و تجاوزکارانى که از عبادت او سرباز زده اند، اهل آتش اند.

44) پس به زودى ـ آن گاه که عذاب را به چشم خود دیدید ـ آنچه را به شما مى گویم و به آن هشدارتان مى دهم یاد خواهید کرد و درخواهید یافت که من خیرخواه شما بودم، و من کار خود را به خدا وامى گذارم، زیرا خداوند به بندگانش بیناست.

45) پس فرعونیان آهنگ او کردند، اما چون او کار خود را به خدا واگذارده بود خدا وى را از بدى هاى نیرنگ آنان نگاه داشت و عذابى ناگوار بر خاندان فرعون فرود آمد.

46) آن عذاب، آتش است که بامدادان و عصرگاهان بر آن عرضه مى شوند; و روزى که قیامت برپا گردد، فرمان رسد که فرعونیان را به سخت ترین عذاب درآورید.

47) و یاد کن زمانى را که آنان در آتش دوزخ به جدال مى پردازند; پس ناتوانانشان به کسانى که گردنکشى کرده اند مى گویند: ما در دنیا پیرو شما بودیم و انتظار داشتیم که ما را در سختى ها یارى رسانید، اینک آیا بخشى از این آتش را از ما باز مى دارید ؟

48) گردنکشان در پاسخ مى گویند: ما و شما همگى در آتشیم و همگان ناتوان زیرا خداوند میان بندگانش داورى کرده تأثیر اسباب و علل را تباه ساخته است; ازاین رو ما نیز چون شما از این که حتّى بخشى از عذاب را از شما دور سازیم ناتوانیم.

49) آنان که در آتش دوزخ اند ـ چه فرعونیان و چه دیگران ـ به نگهبانان جهنّم مى گویند: پروردگارتان را بخوانید تا بر ما آسان گیرد و این عذاب را اندک زمانى از ما بردارد، پروردگارتان دعاى شما را اجابت مى کند.