45) اى پیامبر، ما تو را فرستادیم تا بر رفتار و کردار امّت گواه باشى، و مؤمنان را به بهشت و پاداش هاى الهى مژده دهى، و کافران و گنهکاران را از عذاب دوزخ بترسانى.

46) تو را فرستادیم تا مردم را به اذن خدا به سوى او فراخوانى و در راهنمایى آنان به سوى سعادت چراغى تابان باشى.

47) و به مؤمنان بشارت ده که براى آنان از جانب خداوند بخششى بزرگ است.

48) و از کافران و منافقان فرمان مبر، و به آزارشان بى اعتنا باش، و براى دفع آن به خدا توکّل کن که خداوند براى این که کارها به او واگذار شود کافى است.

49) اى کسانى که ایمان آورده اید، هرگاه زنان مؤمن را به نکاح خود درآوردید، سپس پیش از آن که با آنان همبستر شوید طلاقشان دادید، براى شما برعهده آنان عده اى نیست که بخواهید روزهاى آن را شماره کنید. ولى باید ـ چنانچه مهریه اى براى آنان معیّن نکرده اید ـ مالى که از آن بهره برند به آنان بدهید و به خوبى، بى هیچ نزاع و خصومتى، آنان را رها سازید.

50) اى پیامبر، ما براى تو آن همسرانت را که مهرشان را داده اى حلال کردیم، و نیز کنیزانى را که خدا از غنایم جنگى به تو ارزانى کرده و تو مالک آنها شده اى، و همچنین دختران عمو و دختران عمه ها و دختران دایى و دختران خاله هایت را با این شرط که همراه تو هجرت کرده باشند. و اگر زنى مؤمن خود را بدون تقاضاى مهریه، به پیامبر ببخشد و پیامبر بخواهد او را به همسرى بگیرد، ما وى را براى پیامبر حلال کرده ایم. البته این قانون مخصوص توست نه سایر مؤمنان; و ما دانسته ایم که درباره زنانى که سایر مؤمنان به همسرى مى گیرند و درباره کنیزانى که مالک آنها مى شوند چه احکامى مقرّر کرده ایم; ] آنچه مقرر داشته ایم از روى علم بوده و مؤمنان به رعایت آن موظفند. [ این هفت گروه از زنان را براى تو حلال کردیم تا هیچ مشقت و تنگنایى بر تو نباشد، و خداوند بسیار آمرزنده و مهربان است.