42) خداست که جان مردم را هنگام مرگشان به تمام و کمال مى گیرد و جان کسانى را که نمرده اند، در وقت خوابشان مى ستاند; پس آنهایى را که حکم مرگ بر آنان گذرانده است، نگاه مى دارد و دیگران را تا سرآمدى معیّن به بدن ها باز مى فرستد. همانا در این امر براى مردمى که مى اندیشند نشانه هایى است بر این که تدبیر امور آدمیان در اختیار خداست.

43) بلکه آیا مشرکان جز خدا شفاعتگران و کارسازانى براى خود برگرفته اند. بگو: آیا بُت ها را شفاعتگر خود مى پندارید، هر چند آنها مالک چیزى نباشند و از عقل و شعور بى بهره باشند ؟

44) بگو: شفاعت در کارها و تدبیر امور، همه از آنِ خداست، چرا که تنها او مالک آسمان ها و زمین است و شما فقط به سوى او بازگردانده مى شوید.

45) و چون خدا به تنهایى یاد شود و نامى از معبودان اهل شرک به میان نیاید، دل هاى کسانى که آخرت را باور ندارند، به تنگ مى آید و مى رمد، و چون کسانى که جز اویند یاد شوند، ناگهان آنان شادمان مى گردند.

46) بگو: خداوندا، اى پدیدآورنده آسمان ها و زمین، اى داناى نهان و آشکار، تو میان بندگانت درباره آنچه بر سرش اختلاف دارند، داورى خواهى کرد.

47) و اگر آنچه در زمین است و همانند آن که به آن ضمیمه شود، همه از آنِ کسانى باشد که با انکار آخرت به خود ستم نموده اند، آن را براى رهایى خود از عذاب ناگوار روز قیامت خواهند داد. آن روز از جانب خدا براى آنان عذاب هایى پدیدار مى شود که تصورش را نمى کردند.