2) تو باید آنچه را از جانب پروردگارت به تو وحى مى شود پیروى کنى و با کفرپیشگان و منافقان طبق فرمان خدا رفتار نمایى; به یقین خداوند به آنچه مى کنید آگاه است.

3) مخالفت با خواسته کافران و منافقان براى تو دشوار مى نماید، ولى بر خدا توکّل کن که خداوند براى کارسازى بندگانش بسنده است.

4) هیچ کس نمى تواند به دو امر متضاد اعتقاد داشته باشد، زیرا خداوند در درون هیچ کسى دو قلب قرار نداده است. پس تو نمى توانى هم پیرو آراى کفرپیشگان و منافقان باشى و هم پیرو وحى الهى. خداوند، همسرانتان را که با ( ظِهار ) بسان مادران خویش مى شمرید، مادران شما قرار نداده و آنان را بر شما حرام نساخته است; و نیز پسرخوانده هاى شما را پسرانتان نشمرده است تا حکم پسران واقعى شما را داشته باشند و از شما ارث ببرند و همسرانشان مَحرم شما شوند. این گفتار شماست که بر زبان مى رانید. خداوند به محتواى آن حکم نکرده است و خدا همواره حق مى گوید و اوست که به راه درست هدایت مى کند.

5) پسرخوانده هاى خود را آن گاه که نام مى برید، به نام پدرانشان بخوانید که این نزد خدا منصفانه تر است; و اگر پدرانشان را نمى شناسید، آنان برادران و دوستان دینى شمایند، پس آنان را با نام برادر و دوست بخوانید. و اگر از روى خطا یا فراموشى آنان را به نام غیر پدرانشان نام برده اید، بر شما گناهى نیست، ولى در آنچه دل هایتان قصد کرده است و از روى عمد بوده گناه کرده اید. آرى کار ناروایى که از روى خطا یا فراموشى انجام شده است آمرزیده مى شود، چرا که خداوند آمرزنده و مهربان است.

6) پیامبر در امر دین و دنیاى مؤمنان از آنان نسبت به خودشان سزاوارتر است، و همسران او به منزله مادران ایشانند. و در کتاب خدا ثبت است که خویشاوندان در ارث بردن از یکدیگر، بر همه مؤمنان و حتى مهاجران مقدّم اند، و از این پس هجرت و اُخوّت ایمانى سبب ارث نخواهد بود. آرى مى توانید در حق برادران ایمانىِ خود کار نیکى کنید و با وصیّت، بخشى از دارایى هاى خود را به آنان برسانید. این حکم در کتاب الهى نگاشته شده است.