2) و اموال یتیمان را به آنان بدهید، و اموال نامرغوب خود را با اموال مرغوب آنان جا به جا نکنید، و اموالشان را با ضمیمه کردن به اموال خود، مخورید که آن گناهى بزرگ است.

3) و اگر بیم دارید که در صورت ازدواج با دختران یتیم عدل و انصاف را رعایت نکنید، از دیگر زنان که مورد پسند شمایند، دو تا یا سه تا یا چهار تا به همسرى گیرید، و اگر بیم دارید که نتوانید میان چند همسر به عدالت رفتار کنید، تنها یک زن را به ازدواج خویش درآورید یا به کنیزانى که مالک آنانید بسنده کنید. این براى ستم نکردن به آنان و رعایت حقوقشان نزدیک ترین راه است.

4) مهر زنان را که هدیه اى است، به آنان بدهید. پس اگر چیزى از آن را با رضایت خاطر به شما بخشیدند، آن را بخورید. گوارا و نوش جانتان خواهد بود.

5) و اموال یتیمان را که در اختیار شماست و خدا اموال را سبب برپایى زندگى شما مردم قرار داده است به کم خردانشان ندهید که آن را تباه مى سازند، بلکه از درآمد آن به ایشان خوراک و پوشاک دهید و با آنان به نیکى سخن گویید.

6) و یتیمان را بیازمایید تا آن گاه که به حدّ ازدواج برسند، پس اگر در آنان بصیرتى یافتید که مى توانند براساس آن در مصرف مال خردورزى کنند، اموالشان را به آنان بدهید و آن را به اسراف ( بى آن که حق و حقوقى در آن داشته باشید ) مخورید، و مبادا از ترس این که چون بزرگ شوند و شما را از تصرف در اموالشان باز دارند، اینک فرصت را مغتنم شمرده از آن بهره بردارى کنید. و اگر اموالشان را در تجارت به کار مى برید، هر که توانگر است، از گرفتن کارمزد خوددارى کند، و هر که بینواست، به قدر متعارف از آن بخورد. و هنگامى که اموالشان را به آنان بازمى گردانید بر آنان گواه بگیرید، و خدا حسابرسى کافى است.