2) تا سرانجام با شکستن جاه و جلال مشرکان پیامدهاى دعوت تو را که بر آنان ناگوار آمد ـ چه آنها که پیش از هجرت گذشت و چه آنها که پس از آن روى داد ـ و تو را مسئول آنها مى دانستند و درصدد انتقام بودند، از تو بزداید و نعمت خود را با فراهم آوردن زمینه هاى فتح مکّه بر تو تمام کند و تو را به راهى راست که به گسترش دین و حاکمیّت اسلام مى انجامد رهنمون شود،

3) و تا خدا تو را به یک پیروزى بى مانند برساند.

4) اوست آن که آرامش را در دل هاى مؤمنان پدید آورد تا ایمانى بر ایمانشان بیفزایند، و خدا را رسد که چنین کند، زیرا اسباب و علل جارى در آسمان ها و زمین در اختیار خداست و همه لشکریان او هستند، و خدا دانا و حکیم است.

5) آرى آرامش را ویژه مؤمنان ساخت تا مردان و زنان با ایمان را به بوستان هایى با درختانى انبوه که زیر آنها نهرها جارى است و در آنها جاودانه اند، درآورَد و گناهانشان را از آنان بزداید; و این فرجام نزد خدا سعادتى بزرگ است،

6) و تا مردان و زنان منافق و مردان و زنان مشرک را که به خدا گمان بد مى بردند عذاب کند. ناگوارى بر آنان باد. و خدا بر آنان خشم گرفته و لعنتشان کرده و دوزخ را براى آنان آماده ساخته و آن بد جایگاهى است.

7) و خدا را رسد که با آنان چنین کند، زیرا از آنِ اوست اسباب و علل جارى در آسمان ها و زمین، و همه لشکریان او هستند و خدا شکست ناپذیر و حکیم است.

8) اى پیامبر، ما تو را به رسالت فرستادیم تا بر کارهاى مردم گواه باشى و مؤمنان تقواپیشه را به پاداشى بزرگ بشارت و کافران را به عذابى دردناک هشدار دهى.

9) آرى، ما پیامبر را به رسالت فرستادیم تا شما به خدا و رسولش ایمان بیاورید و با تلاش براى پیشبرد دین، خدا را یارى کنید و او را گرامى بدارید و هر صبح و عصر او را تسبیح گویید.