49) و از میان آنان کسى است که وقتى او را به جهاد فرامى خوانى مى گوید: به من اجازه ماندن ده و مرا در فتنه میفکن و گرفتار بلا مکن. بدانید که آنان بر اثر کفر و نفاق، خود در فتنه فرو افتاده اند و سرانجام دوزخ کافران را فراخواهد گرفت.

50) اگر در این جنگ که به سوى آن رهسپارى پیروز شوى و خیرى به تو رسد، آنان را بدحال مى کند، و اگر گزندى به تو رسد و مغلوب گردى، مى گویند: ما پیش از این کار خود را به دست گرفتیم و از حوادث در امان ماندیم، آن گاه روى برمى گردانند و شادمانه مى روند.

51) به آنان بگو: جز آنچه خدا براى ما مقرّر کرده است چیزى به ما نمى رسد. او سرپرست ماست و چیزى در اختیار ما نیست و در هر حال به فرمان او عمل مى کنیم و بر او توکّل داریم که مؤمنان باید فقط بر او توکّل کنند ( امور خود را به او وانهند و به فرمان و تقدیر او گردن نهند. )

52) به آنان بگو: آیا براى ما جز یکى از این دو نیکى را انتظار مى برید که یا پیروز شویم و غنایمى به دست آوریم و یا مغلوب گردیم و در راه خدا کشته شویم ؟ ما نیز براى شما انتظار مى بریم که خداوند از جانب خودش یا به دست ما گرفتار عذابتان کند، پس منتظر باشید که ما نیز با شما در انتظاریم.

53) بگو: چه از روى رغبت انفاق کنید یا از روى بى میلى، هرگز از شما پذیرفته نمى شود، زیرا شما مردمى تبهکارید و خدا انفاق را از تبهکاران نمى پذیرد.

54) و هیچ دلیلى براى پذیرفته نشدن انفاق هایشان نیست جز این که به خدا و پیامبرش کافر شدند، و نماز را جز با حال سستى به جاى نمى آورند و جز از روى اکراه انفاق نمى کنند.